Գործակատարի հիշատակարանից/X

Ալեքսանդր Շիրվանզադե

նույն օրն ևեթ ճանապարհվեցի, թողնելով բոլոր գործերը տակն

ու վրա։

Աբրահամ աղային ես իսկապես գտա մահամերձ դրության մեջ։

— Այդ ի՞նչ է պատահել ձեզ, աղա, ի՞նչ քամբախտություն հասցրեց ինձ աստված, — գոռացի ես լացի ձայնով, ընկնելով նրա մահճակալի վրա և համբուրելով նրա ճակատը։

— Խաչի, մեռնում եմ, — պատասխանեց նա թույլ ձայնով։

«Ջհաննամը որ մեռնում ես, մի քիչ էլ վաղ պիտի մեռնեիր», — ասացի ես մտքումս։

— Աստված ոչ անի, ի՞նչ ես ասում, աղա։

— ՉԷ, մեռնում եմ, Խաչի, այն անխղճմտանքը տունս քանդեց, — շարունակեց Աբրահամ աղան տնքտնքալով, գլուխը բարձրացնելով բարձի վրայից։

— Ո՞վ է ձեր տունը քանդել, աղա, ի՞նչ եք հրամայում, — հարցրի ես զարմացած։

— Հրեա Շաբաթը տունս քանդեց, նա՛... քառասուն հազար... քառասուն հազար... ա՛խ...

Աբրահամ աղան չկարողացավ ավարտել յուր խոսքը, նրա թուլացած գլուխն ընկավ կրկին բարձի վրա։ Ես նկատեցի նրա աչքերում արտասուք։

— Ի՞նչ քառասուն հազար աղա, ասացեք, տեսնեմ ի՞նչ է արել անիրավ Շաբաթը։

— Փողերս կուլ է տալիս... հաշա է անում... ասում է պարտական չեմ։

— Ի՞նչ փողեր։

— Այս տարվա ֆոտոգենի փողերը, ասում է տվել եմ Խաչիին, կերավ այն անխղճմտանքը... էն, էն...

Մի փոքր միջոցից հետո եկավ բժիշկը, ես նրանից հարցրի ինչ է Աբրահամ աղայի հանկարծակի հիվանդության պատճառը։

— Կաթված, — պատասխանեց բժիշկը կարճ ու կտրական։

— Հույս կա՞ որ առողջանա։

— Հազիվ թե մինչև երեկո ապրի։

«Աստված տա, որ չապրի», — ասացի մտքումս խորը հառաչելով։