.իշեին հին սրբությունը և գոնե մի քանի խոսք ասեին նրա մասին։ Ով ծանոթ է այն ժամանակներին երբ թաթարական սուրը լենկ֊թեմուրները մի խավար ու անշարժ գերեզման էին դարձրել մեր ամբողյ աշխարհը նա չի զարմանա ար, լռության վրա, Խոսող չեղավ որովհետև գերեզմանը չէ խոսում, Լռությունը կլանեց ոչ միալն Անիի ճակատագիրը այլև այն ամենը, ինչ վերաբերվում էր ամբոզշ երկրին,
Դարերի մի սև անթաՓանցելի ,իծ դրոշմվե ց հայու թ,ան մարմնի վրա, իսկ երբ այգ բիծը սկսեց կամաց կա մաց տեղի տալ ,ոլյսին, մեր իրականության մեր հանդե եկած դրություններից մեկն էլ Անի էր բռերի և կարիճների բույն դարձած քանդված պատերի, քարակույտերի մի տա րածություն, ուր այլևս ո լ մի ձայն, ո չ մի ծպտուն չկար, Ո՜վ լերջին անդամ Փակեց մեռնողի ալՔերը.
հայտնի չէ, Ավերակները սարսափ, սնոտի երկյուղ էին պատճառում մնացել էր ավանդություն, որ գեղեցիկ քաղաքո մի հոգևորականի անեծքով է այդ վիճակին հասել, Ասաուծու բարկությունն էր այդտեղ թափվել, իսկ ուր կա այդ պիսի նախապաշարմունք, այնտեղ մութ ամբոխը մի Փըր կարար երկյուղի մեջ է, Փրկարար այն կողմից, որ ավերակ ները նոր ավերողներ չունեցան։ Նրանք մնացին մարդ կանգից հեռու, միստիկական մշուշով պատված և պահ վեցին այդ հանգամանքի շնորհիվ, Նրանք մոռացության էին դատապարտված իսկ մոռացությունն այն պատն էր որի
Անին մոռացված էո բսյց տնեցին չՒր մոոացէոլ Պարծանք էր անեցի լինելը որովհՒաև Անին մի բարձր կու,տուրական , ն,որ,ա։ աղնիմ և զարմանս, ի ընդունակ ժողովրդի անուն էր, հայերի մեջ դեռ այդպիսի քար ձրը^ազն Լական տիտղոս ոչ մի նահաքդ, ոչ մի քա– աք չէր ստեղծս,, Անեցի լինհլր մեծ պարծ–նք էր, թեև իրապես անեցի լին1,,ը նշանակեմ էր ,ինել հայրենիքից զուրկ թափառական, օտար երկնքի տակ դեգերող, Դառն Ճակատագիրը քշում էր անհցան տմհն .ոեգ դրա պես գաղթական չէ եղել նույնիսկ հայերի նման մի աղգհ
