Անդ հացիներից առաջինն էր հեմիտընը ,ր տեսա է Անին 1836 ի հունիսի 13 ին և գրեց հետևյալ տողերը
< Ներքին գռ> ից ներս մտնելով, տեսանք ամբոԱ քաղաքը, ,ր իր պարիսպներով տարածված էր մեր շո,րէը ամեն կողմ և թեև շինությունների ավերակները մեր կարծածի պես 1 ազմաթիվ չէին, բայց ազդու և համակա թե ահարկու էր քրիստոնյա քաղաքի տեսքը, մի քաղաքի որ շինված է մի իչ որ ինքնուրույն այժմյան Նվրոպայոլմ անծանոթ ձևով և որ մնացել է համարյա նույն այն վիճակում, որի մեջ թողին նրա ավերակները ութ ղաը առաջ, Քաղաքի ամ– , ողջ երեսը ծածկված էր փոքր շինությունների և աոանձին բնակարանների փլվածքներով, որոնց մեջ նշմարվում էին մոտ քսան հատ հասարակական մեծ շինություններ*.
Մյուս տարին, 1837 ի մայիսին, Անի մտավ գերմանա ,/ի բուսաբան Կոխը, ևբան հե ,ո աքրքրողբ ավելի Շիրակի դաշտի բուսակա նոլթ յուն ն էր բայց և այնպե, նա կ հի,, ղավ այդ բույսերով ծածկված այդ բույսերի մեջ բարձրակ ւ,ած ավերակների վրա,
Երկու շաբաթից հետո եկավ էբբոս, անգլիացին, իսկ ք ույն տարվա ձմ և ռնա մ ոլտ ին՝ նրա հայրենակից Ուխբրեհե մը։ Վերջինս այսպես էր ձևակերպում իր ստացած տպա վորությունը
լ Արտիս շատ մելամաղձիկ զգացմունք է ազդում այս Անապատացած քաղաքի տեսարանը նրա լքված եկեղեցի ները հիշեցնում են, որ այստեղ մի հզոր քրիստոնյա ազդ I ընկած Ասիայի ամենաանդութ բարբարոսների և քրիոտո նեով/յան անհաշտ թշնամիների բազմաթիվ անգամ կրկըն ված հարվածների տակ, է ինությունն երբ ամբողջ են մնա ցել և այս հանգամանքը անհասկանալի է դարձնում այս սեղի միայնությունը ակամա կերպով աչքը թափառում է .որս կողմում, որոնելով կենդանության նշաններ, Այսպիսի զգացմունք չէ հարուցանում հին ժամանակներից մնացած ավերակների տեսքը, Բաբե լոնի անկերպարան հողաբլուր Որը մեռելների կմախքի պես են երևում իսկ այս՝ամա յացած և դեռ կանգուն քաղաքը թվում է թե նմանվում Ւ
