Էջ:Արևելք 4.jpg

Թո՛ղ քանդակը ես հեգեմ
Այս ձյունապատ հսկային,
Որուն կառչած մնացին
Անժամանակ թվականե մը ի վեր
Զավակները ժողովուրդի մը պարտյալ․
Օ՜հ, ի՜նչ է այն
Ես կը տեսնեմ, որ արյունով է գծված
Քանդակը սուրբ իմաստությամբ առլցուն…
Բա՛ց, Արևե՛լք, քու ծիրանիդ բեհեզյա,
Որ հարսներըդ սիրատարփիկ հյուսեցին.
Ես զավակն եմ պապերուս,
Երբե՛ք, երբե՛ք մեղանչած,
Դո՛ւն ոլորանը անոնց
Եվ մեծադիր երազներուն հարսնարան։
Ես կը ծակեմ կուրծքն իմին
Այն հինավուրց նիզակներով պապերուս,
Որոնց համար հպարտորեն դու լացիր,
Ես կը թափեմ սրտիս արյունը կարմիր
Քու լեռներդ ծովախորհուրդ կապույտին վրա,
Ո՜վ Արևելք, հանդիսավո՜ր և լռի՜ն…
Կառնեմ բույրը ավադիկ
Այն հողերուն, որոնց վրա
Քու աստվածներդ քալեցին
Եվ որոնց ետևեն
Իմաստությունը ծաղկեցավ։
Հելլադայեն և Հռոմեն դու առաջ
Մարդու հոգին չափեցիր
Եվ ցուցուցիր
Կշիռքն անոր թռիչքներուն, երազին։
Քու աստվածներըդ խորհեցան ու լացին,
Քու աստվածներդ զոհեցին և ժպտեցան։
Ես տակավին կը լսեմ
Հարվածն անոնց ծանրածանր մուրճերուն,
Որ խորհուրդին սալերուն վրա կռեցին։

Ահա գիշերն է փռվեր
Իր աստղազարդ երկինքով,