Էջ:Արևելք 7.jpg

Եղավ աղոթք մը հսկա
Բնութենական գեղեցկությամբ դողդոջուն,
Եվ հասկացող և հլու…
Բնությունը—բովանդակը ավասիկ,
Եվ գեղեցիկ, և հպարտ,
Եվ մտերիմ, և գաղտնի,
Եվ հեռավոր, և ծանոթ
Արևելյան հոգիին…
Եվ պարտեզներդ ծաղկեցան,
Ո՜վ Արևելք,
Անհոգ, անծայր և անհուն,
Եվ լեռներըդ զարդարվեցան գույնզգույն
Ծաղիկներով ու խոտով։
Մարդոց տխեղծ ձեռքերն անգութ չհպան
Աններդաշնակ դաշնակությանդ հրաշալի…
Երբ մարդուն ձեռքն, պաշտամունքի համար լոկ,
Եվ քաղցրագին վշտերով
Քաղեց ծաղիկ մը թուփեդ՝
Խոր աղոթքի մրմունջով մը մոտեցավ,
Եվ անիկա բաղձաց մասը նվիրել
Բովանդակին ի սպաս։
Բնությունն եղավ քեզ համար
Գերերկրային մոգություն
Եվ անսկիզբ, և անճառ,
Եվ տիրական և աստված։
Ահա կանգնած Անդորրությանդ սեմին վրա
Ես անհունով կը լեցվիմ,
Ես կը գրկեմ սոսափները անսահման
Այգիներուդ և ձորերուդ կաթոգին,
Ո՜վ Արևելք, ո՜վ Ծավալ։

Ես լուսեղեն խավարներեն կը դառնամ,
Արևմուտքի մեծադղորդ սեմերեն,
Արևմտյան աղմկահույզ ափերեն,
Ուր այգերը փոթորկոտ են, շառաչո՜ւն։
Ես Անդորրիդ սեմին վրա հաղթական
Հոգիս լեցուն մրմունջներով, տավիղով։