Պետոն,— իսկ շատ հետաքրքրվողը շուտ կծերանա․․․ դարձիր, գնա և այդպես ասա նրան։
Այն ժամանակ քուրդը ցնցեց վրայի վերարկուն և ասաց խիստ գոռոզությամբ.
— Ես Համիդեի զորքից եմ․․․
— Ուրեմն ավելի վատ սրիկա ես.— ընդհատեց նրան Պետոն։
— Ահա իմ նշանները,— շարունակեց քուրդը և ցույց տվեց կապայի վրայի գոտին ու գլխարկի նշանը։
— Պղնձի կտորներ.— հեգնեց Կարոն,— և բավական արյունոտ…
— Իմ աղան,— շարունակեց քուրդը,— Համիդեի զորքի փաշան է․․․ Նայեցեք հեռու, ահա այնտեղ ինձ է սպասում 50 զինվորով. պատասխանեցեք ինձ։
Կարոն անհամբերությունից շրթունքն էր կրծում, ոտքը առաջ դրեց և գոչեց քուրդի երեսն ի վեր.
— Աղայիդ ասա, որ քուրդերեն առածը չմոռանա․ «շատ հետաքրքրվողը, շուտ էլ կսատկի», այս վերջին երկու բառը ես եմ փոխում և հատկապես՝ աղայիդ համար․․․ դեհ, մեջքդ մեզ ցույց տուր, ապա թե ոչ աղայիցդ շուտ դժոխք կերթաս․․․
Քուրդը ծիծաղեց լրբությամբ։
— Լավ ուրեմն, ասելիքս ասեմ,— գոչեց նա,— ձեզ սահմանագլխից հետևում են մեր մարդիկ…
— Որոնցից մեկը կարծեմ այն բլրի ետևի հողն է համբուրում.— ծաղրեց Կարոն։
— Ֆլան շատ ծաղրածու է,— ասաց նրան քուրդը,— բայց երբ ձեռքս ընկնես, իմ աղան լեզուդ կտրելու է և իր վրանի առաջ կախելու… բայց ես շարունակում եմ։ Ձեզ հետ կա Մշո Գոմեր գյուղից մի աղջիկ, տղամարդի հագուստով, ահա, կարծեմ նա է․․․ լավ, իմ աղան ուզում է այդ աղջկան․ տվեք և ազատ ձեր ճանապարհը գնացեք։
Պետոն սաստիկ գունատվեց և մեքենայորեն ասաց․
— Աղադ խաբվում է. մեզ հետ աղջիկ չկա։
Նազիկը ետ քաշվեց և պահվեց մեկի ետևում։
— Ֆլան խաբում է,— գոչեց քուրդը,— ֆլաները խաբեբա
