Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/19

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ժամանակ եղել է Արշակոանի թագաւորսերի սիրած֊փայփայահ կալուածն ու բնակաւոե ղին, Վաղուց էր նա գրկվել այդ փառքից, Մի ժամա՛նակ նա նախանձով էր նայում իր հարալ—արնելեան դաշտեցի հարեան Ղուի նինք ուր փոխադրվել էր արքոհնիքը, Այժմ նախանձելու առիթ էլ չէր 9/եացեր այժմ նը բաէ։ չէր նախանձում և հին ու հո֊չակաւոր մայրաքաղաք Արա աշատը, որ նայում էր ուինին միլս կողմից, 1Լրաքսի ափից։ Երեք մայրաքաղաք մի դաշաի վրա, երկն էլ այրիացած, Այժմ այլ ևս թագաւոր չէր ապրում ոչ մի ահղ, այժմ սարայս էր ոսաայններ գործում թագաւորսերի դահլիճում հայաս

տանի թագը վերացել էր. հայերը իրա՛նք չը կամեցան թադ ունէձւալ. ու ղնացին, պարսիկներին աո լին իրանց թագը.

Բայց հայոց աշխարհում դեռ Օձացել էր մի համագդային հիքքեարկութիւձւ։ Վաղարշապաաի ապարա՛նքներից մէկը գտնվում էր կաթուդիկէ եկեղեցու մօսաա Փաղաքակաե կործանման միջոցին նա էլ բա։ ական խախտ վել էր, բայց կարողացաւ պահվել և նրա շԱորհիւ Վադարչապաաը այժմ էլ շարունակում էր մայր քաղսքք լինել Հայաստանի համար։ Օյդ ապարա՛նքը կաթողիկոսարանն էրա

Այգտեղ ահա, Մեհեկանի \հ֊ին (Փե֊

) Ֆրզ»։ սիի քաօջէրր.