12 իւն1ւԼրի , կաասեցԱել կաոքը քւ այստեղ
իսկ, արևի տակ, դրել հաղարաաքեայ այղ
քղատմակահ եդելութեան մանրամաղն, ճիշտ պատկերը,
Ինչմւ է այսպէս, Ինչհւ թւում է թէ
հիմա էլ հհում եմ այն հին, սգաւոր հանդէյ/ի ետևից, (՚՚նչմւ Լրև ակայութիւհր այնքպն ուժեղ է, որ տասն և չոռւ դարերի ետևից ստուհրԱեր է հանում՝ նրսքեց մարմին և ար֊
իճւ հաղորգելու համար, Ինչից է այս եռան֊
գուՏւ, տենդային հանքը,
Ծ ենք դհու մ ենք Մեսրոպի գերեղմասնը տեսնելու—֊ահա ինչու, Աքնոմնը հեռուից է ազգեէք մենք լցվսձ ենք ուիէտաւոբի ֆեբմեռանդ ոդնորութեամբէ Օշակասնը գեռ չէ ե բեում, ես րը։ք նրան չեմ տեսել, բայց դիտեմ, հաւատում եմ որ այս բլուրների ետևում պիտի տեսնեմ աքեր դժբախտ, արիւ՜նուս պատմութեան աաքենաաքեծ հրաշքը, պիտի հաղորդակից ղաամ այն հիացմունքին, որ տամն և հինդ դարերի ընթացքում հայ աշխարհի բոլոր կողմերից հտւաքվել է այս համեստ, սովորական հայ դիւղումւ Իբրև հայ դրադէա, պիտի խոԱարհվեմ իմ մեձ պապի աոհե, որ ինձ, ինչպէս և ինձ նմասն հազար՜ներին, դձեր է աուել սրտի և հոգու իղձերը, թախիհն ու զգացմունքները պատկերացնեյէ,ւ, իսկ իբրև որդի մի ազգի, որին գարե֊