Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/29

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

 12 իւն1ւԼրի , կաասեցԱել կաոքը քւ այստեղ

իսկ, արևի տակ, դրել հաղարաաքեայ այղ

քղատմակահ եդելութեան մանրամաղն, ճիշտ պատկերը,

Ինչմւ է այսպէս, Ինչհւ թւում է թէ

հիմա էլ հհում եմ այն հին, սգաւոր հանդէյ/ի ետևից, (՚՚նչմւ Լրև ակայութիւհր այնքպն ուժեղ է, որ տասն և չոռւ դարերի ետևից ստուհրԱեր է հանում՝ նրսքեց մարմին և ար֊

իճւ հաղորգելու համար, Ինչից է այս եռան֊

գուՏւ, տենդային հանքը,

Ծ ենք դհու մ ենք Մեսրոպի գերեղմասնը տեսնելու—֊ահա ինչու, Աքնոմնը հեռուից է ազգեէք մենք լցվսձ ենք ուիէտաւոբի ֆեբմեռանդ ոդնորութեամբէ Օշակասնը գեռ չէ ե բեում, ես րը։ք նրան չեմ տեսել, բայց դիտեմ, հաւատում եմ որ այս բլուրների ետևում պիտի տեսնեմ աքեր դժբախտ, արիւ՜նուս պատմութեան աաքենաաքեծ հրաշքը, պիտի հաղորդակից ղաամ այն հիացմունքին, որ տամն և հինդ դարերի ընթացքում հայ աշխարհի բոլոր կողմերից հտւաքվել է այս համեստ, սովորական հայ դիւղումւ Իբրև հայ դրադէա, պիտի խոԱարհվեմ իմ մեձ պապի աոհե, որ ինձ, ինչպէս և ինձ նմասն հազար՜ներին, դձեր է աուել սրտի և հոգու իղձերը, թախիհն ու զգացմունքները պատկերացնեյէ,ւ, իսկ իբրև որդի մի ազգի, որին գարե֊