Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/30

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

բի սև փոթորիկների էքէչ պահողը եզել է գիրն ու չեղան, պիտի իմ անհուն, կրակոտ եբախտագիտութիւնը թափեմ այդ գերեզմանի վրա…

Ահա և հոհակաւոր, աԱմահացած դիա Դր ։ Մենք բարձրացել ենք աքեծ բլուր ի գլուխր, որքան մեծ ու խոր ձոր է իր համար փորել ՝ք1աս$սղ գեաոը, Այգիների մի երկար տեսարան է բացվում.գեղեցի՛կ է Օշականը, հին֊

տ•ուրց կամուրքի ռակով քարէքար ընկած վաղում են Փասադի պարզ ու վճիտ քբերը և իր անց մեղմ վշշոցով ողջունում են նորեկին, աւելի խտացնելով այն յափշտակու թիւեը, որ գրկում է նրան այս անուանի վայրերում,

Կամուշհի միւյւ կողմը գիւղն է, որ վերևից գալիս է սեղմվում ձորի բաշինյ կախ լՏեկնում նրա լան հերով։ ՕշակասԿր գեղեցիկ շրհսկաներ ունի, նա հարուստ է իր այդիներովք բայց և այդպէս, մեր պյժմեան սովորական ղի<ղերիր մէկն է իր փոքրիկ աներով, աղբոտ փողոցներով

Սակայն ուխտավոր այցելուի համար Ժամանակակից գիլ ղական հարցերը երկրորդական են, Ամենից աուս նրան հիացնում է այս հասարակ դիւղի երկաբակեցութիւնըւ (էբ ժամանակներից է նա մաքուր ու հնչիւե պահել իր անունը, հռչակված, համայխար