վայբքյկիների մուրճի աոասկ ե. քքաքոնք ե՜ն աա/յն դէպքերն ու անոճները, որոնց յալէ֊Ժացնելու համար էի՜ն դրված։ Ֆիդիասի հռՏնճարն անգամ հր կաբողացալ թուլացնել քասն դողների թևերը, Իսկ այսաեզ, Արագաձի փէշին կպած այս փոքրիկ դի՛ ղի ՛փոքրիկ կեգեցի՜ն իր պատերի մի իւոոոչում պահելպահպանել է, աւհրման դարերի պնվեր շարքերով ա՜նց է կացրել ու մեզ հասցրել մի սքկշուք քար, որ այսօր մեր ամէաԱաձէնուիրայյկահ պարծանքն է ) ։
ոչ թէ հրապարակներում պաչաել այդ պարծֆմսքը, այլ լոիկ իւաղաղութեան մէֆ փոքրիկ» դողդողուն ճրագը ձեաւըի՜ն մանել սաոոբերկրեայ փոսը, ուր իւոնաւութիւն՚հ ու մութը անյայստութիւն է մոոացութիւն են ապահովում, և այդաեդ աեաւնել ու գդալ,
մաոածել ու յուղվելայս հնարաւորութ իւն
է սալած եղել հայի՜ն…
ո>վ էր, »ր կգբից ե. եթ հասկացաւ թէ այս կերպով կարելի է յաւկժաքքնել մեծ մարդուն, նրա աճիւնը յստնձնել դարերին իբրև հասաաս, աւասհգ.
Եկեղեցի՜ն մամնելիս, դուք ուչադրութիաՏ։
) I/. Ծէսրռպի ղհրձզմա՚ն աք արը շիվձէգէ
VI֊է կամախով 1884 թւակաձւէն I. ունի մի իըդ 4 աբէպնագրութիւն, որ ալհչի րոգոդի է հոչա կում, դա մի Անղրէաս ասբքեպիոկոպոս է, V. Պօչսէցի.
