Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/38

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

յկյ իոկ կալուածներրԱրադյսծոտն»է

էԼ՛սք գեղեցիկ և վեհ տպաւորու

թիճ էի՛ն թողել այո կողմերը առաքին <ւ»

յէըի վրա։ Այստեղ էլ դրվեց մեր հիմքը, այստեղ մենք զարգացանք, մտանք պատմական ազգերի ՚շաբքբ։ Արաքսի հովիտը մի չայ՛ն ու մեծ ճանապարհ էր Արևելքի և Ա— բեմուէոքի մէհ. այսաոեղ իրար հասնդիպուժ էինք իրար հետ բաղխվում էին ասաքեն տեսակ ազգեր, պարսիկ, սկիւթացի, ասօրե» աոանցի,հոօմայեցի, բիւզանգացի, արաբ, սելքուկ, մօնգօլ, թիլբք, դաղստանցի, Այստեղ աքենք գործում էինք, սաասնֆՎոլմ էինք, բեկ նոլմ, նորից վերկենոլմ Մեր պատմութիւնը այս հովտում կազմվեց,

Օշականի բաբ&ոանքների վրա մի գործ կատարենք, ընթերցոդէ Կաս։ ենք հինհին դարերը Արարատեան դաշտում, թողնենք որ նրանք գնան այնպէս, ինչպէս գնացել են իրաԱց ժամանակին, Մասիսի ու Ար պածի մէջ տեղով, իսկ մքտԱք նայենք այն կոյտերին. Մեծ գործը պէաք է լուսաբպնել շատ կողմերից, դնել լաքն հօրիզմմևերի մէ2> V. Մեսրոպը միայն իր ժամանակը չը յեզա փոխեց, այլ իր ժամանակի հայութեամն ամ Բ՚՚ղհ տնցեալը, ամբող՚լ ներկան ու ապագան. Մեր պատմութիւնբ ուրիշ նոյնանմտհ աքեծագոբծութիւն չունի, չէ ճանաչում։ Սխաս1