Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/42

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Արևեփի քազաքակբթութիչ, Միքաաք՛

ւէլրարէոհամԽ հբկիրնեբւ հայերի գալոսէտհւ նռբ

հ—յբենիքի քաղաքսէկս»։ կագյկերղութէ<։»ը.֊՚է.ըր֊

Տպ֊֊ո ..ֆակա՝ե քմեապետոթի, ֊Ասոբէ»

ախաԱՅիպւգագա\այթն ահաշէսամուՏւքէձ

\ե ելէի ՞է եԱկկյ մ ւէ Բկլէ

ր եկքի հգբութիհԱբեմհ—հկ

յքակաթֆ֊ա., ֊ղաաութք.,, հայբոքք. Արձէքհն քքյ ԿֆէԲԸ—քնյԱլւք Ելըօպայէ

և Ասխ.,է յվ.

հին լաաթնական ասացուա&ք կայ թէ չ.,յսը արևելքից է գս,լի,,, Եթէ բա՛նը վերաքերվէր արեգակի լոյսին, էարժէր էլ այդ մասի՛ն ասացոսածք կազմել և կրէվհել նրան իըբե ճշմարսւութիւգւ, որաէվհեսաև ձւմ չէ յայտոնի որ արևը արևելքից է ձագում, Բայց միայ՜ս այս հանրա1Իա՚նօթ իրոդութինւը չէ ձաձկվաձ այդ խոսքի մէի Կայ և աւելի խոր

իմասսէութիւ5ւաշխարհը մտաւսր լոյսն էլ

արևելքից սաացալ,