Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/45

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

•Փոիւգիայից, հօթներորղ գարի վերքերում զուր։ դալով այդ երկից, հայերը կամացկամաց առաջացան, գրաւկի՚ն հայկսհլան լեռնաշխարհը, ալելի խաղաղ միջոցներով, |

«/1ւ ղէնքի ոյժով ձուլեցին իրսքկց լոհ֊

ղացի բնիկ ազգերր,

Ի՜նչ ազդ էին այդ նորեկներդ հաս֊

տատ տեղեկութիւններ չը կան, ազգային ալւմնդութիւններն էլ կցկտուր են, վայրիվերոյ, Ցայանի է այ՛ն, որ այդ ազգը հնդկաեւրօսլական ցեղին էր պատկանում, ուրարտացիների Ա» ՚՚չինչ աղգակցութիւն չու նէր։ Իբրն քաղաքական կազմակերսլութիւն, նա աչքի լրւէլնող ոյժ չէր ներկայացնում, իսկ իբրև կուլտուրական մարմին։ չունէր խիստ որոշվող, բարձր յաակութիւններ պարոանա֊

կող ինքնուրոյնութիւն։ դա հովուականերկրագործ մի ժողովուրդ էր, որ բերում էր իր Ատ արիական ցեղերին յաաոլկ պաշաա֊

մունքներ, հասարակականիրաւական, ըն֊

յտանեկան կազմակերպութիւն,

Պատմական յիշաաակարաեները առաջին աԱգամ Հայաստանի անունը տալիս են •րբիսաոսից աուէհ հինգերորդ գարում, Այդ ժամանակ նրանց ՚բԿ/՚րԸ ՊարսկաստսՏնի

դէմ ապստամբված է և նորից նուաճվում է գարեհի ձեռքով։ Թւում է թէ այդ ժիֆոցին հայել,ր դեռ Հայաստասի արնմտեան մասե֊