Մի պետութխ1, էր դա, որի հաղարա֊
մեայ աարեգրութիւնները խօսում են «/V. Վերք նուաճու&ների, պ ատերազէքների մասին է Պատերազմը այն տարրն էր, աոաԱց որի չէր կարող ապրել Ասորեստանը։ Ղ՝ա գինուորակա՛ն մի բանակ էր, որ չէր կարող հանգիստ նստել իր տեղը, որ աիրաաղեաում էր անթիւ ազգերի վրա։ Ասորեստանի աստոլաձը արիէնի, գաղանութիւնների աստուահ էրյնա .հրամայում էր լինել աւձւխնայ և ասնղաթ, քանդել, աւերել. և ասորեստանակսւն թագա լորները պարծանքով յիշում են որ իրանք ամե՛նայն ճշաոութեամբ կատարում էին այդ ահաւոր պաաոուէրներր։ «Ես կոտորեցի, ես նւ խնայեցի, ես քարուքանդ արի այնպէս, ռր մարդու և ասՍասունի ձայն չէր լսվում, ես մարդկաԱց ցԻՑ հանեցի, ես ապստամբների կաշին քերթել տոլի դիով և այդ կաշով ծածկեցի բերգի պատերը, ես բոնա֊
րարեցի աղգիէչսերէ և պաներիս, Այս ե
այսպիսի գործերի ասնվերԸ կր1չեութիւներ ե պարունակում իրասնց մէֆ ասորեստաԽակաճ/ն աբ&անագրութիւններր, սարսափ ու ղղուանք ազդելով ընթերցողին,
Զթւուորական արիւՏ •արրու բոնապետութիւնը իր աիղութիւնների համար պիտի շարունակ ղարդացնէր գաղանական ո գինա Այդ բոնապետութեաւքս կենտրօնը կագ֊
