― Սակայն ես սպասեցի քեզ թե՛ այստեղ, թե՛ լճափում, իսկ դու չկայիր ո՛չ այստեղ, ո՛չ այնտեղ,— կտրուկ ձայնով պատասխանեց Լիլիթ։
Ադամ մի պահ լռեց։ Ադամ մտածում էր՝ մի՞թե չնկատեց Լիլիթին, անկարելի է, բայց․․․
Եվ համակերպված հաշտ սրտով ասաց․
— Գեղեցի՛կ Լիլիթ, հիանալի պտուղներ եմ բերել նախաճաշիդ համար։
— Սակայն սպասիր, մազերս դեռ չեմ հարդարել։
— Եվ չքնաղ մազերիդ համար արշալույսի ցողերով թաթախուն ծաղիկներ եմ բերել։
— Շնորհակալ եմ, ես էլ ունեմ։ Մի քիչ էլ սպասիր, հիմա կգամ։
Եվ սպասեց Ադամ։
Լիլիթ, բոցերի պես թռվռուն, եկավ կանգնեց Ադամի առջև՝ ոտքը հազիվ գետին առած։
― Օ՛հ, նորից նույն հիանալի պտուղները, որ գտա տաղավարիս առաջ։
― Միշտ նույն գեղեցիկ տեղերիցն եմ բերել։ Հիմա պիտի գնանք, չէ՞, հոգիս։
― Կերթանք, դեռ ժամանակ կա,— ասաց Լիլիթ և նստեց նախաճաշիկի։
Ադամ տեղ բռնեց Լիլիթի ձախ կողմը և սրտի զեղումին ազատ ելք տալով․
— Ա՛խ, Լիլիթ,— ասաց,— իրավ որ դու անգութ ես։ Մենակությունը հոգիս հանեց։
Եվ կարոտով գրկեց Լիլիթի մեջքը, և բոլոր հոգով սեղմեց Լիլիթին իր կարոտած կրծքին։
Լիլիթ փախավ Ադամի գրկից և հեռուն կանգնած՝ լացի ձայնով ասաց.
— Ադա՛մ, շատ կոպիտ ես գրկում. կողերս ջարդեցիր։
Եվ թիկունքը դարձնելով Ադամին՝ խռոված կանգնեց Լիլիթ։
Եվ նրա թիկունքը ավելի ոսկեբոց էր, քան արշալույսի շքեղահյուս ծիրանին, որով զարդարվում է դրախտը։
Ադամ նայեց, և հոգին նվաղեց. և փափկությամբ բռնեց Լիլիթի ձեռքը և նրա աչքերի մեջ հալվելով խոսեց․
— Լիլի՛թ, կյա՛նքս, ներիր ինձ։ Լիլի՛թ, հոգուս հոգի, այդպես լուռ և տխուր մի՛ նայիր ինձ. ժպտա՛, խոսի՛ր։ Ա՜խ, ինչպես կուզենայի հազար ականջ ունենայի, որ քաղցր ձայնիկդ հազար անգամ լսեի և նորից չհագենայի։
