Լիլիթ նստավ։ Ձգվեց մի լարված լռություն։
— Ադա՛մ,— խզեց լռությունը Լիլիթ,— աստված քեզ վաղո՞ւց է ստեղծել։
― Այո՛, նազելիս։
― Ի՞նչ էիր անում դրախտում։
― Թափառում էի մեն–մենակ և ինձ համար ընկեր էի որոնում անբան անասունների մեջ։
― Մի՞թե չգտար քեզ նմանը,— հարցրեց, աչքերի խորամանկ հայացքով զննելով Ադամին։
— Ո՛չ, Լիլիթ։ Դրա համար էլ աստված քեզ ստեղծեց ինձ համար։
― Ինձ քեզ համար ստեղծե՞ց․․․ հա՛, հա՛, հա՛…— ծիծաղեց Լիլիթ բարձր ու զվարթ։
Ադամ վիրավորվեց։ Իջավ մի դառն լռություն։
— Այո՛, այո՛,— սրտաբեկ խոսեց Ադամ,— աստված քեզ ստեղծեց, որ մենակ չապրեմ, որ ընկեր լինինք․․․ կյանքս հատնում է քեզ համար, իսկ դո՞ւ․․․ դու չես իմանում, որ առանց քեզ դրախտն անտանելի է ինձ համար, և կյանքը՝ միայն տառապանք․․․ աստծուն հաճելի չէ այս. եթե լսե, սաստիկ կբարկանա։
Եվ դողաց նրա ձայնը․ արցունքները թրթռացին ձայնի մեջ։
Լիլիթ նայեց Ադամի խղճալի դեմքին և լիահնչուն քրքիջ արձակեց։ Սակայն մի պահ։ Ապա հայացքը նրա քաղցրացավ, աստծու անունը զգաստացրեց նրան։
— Բայց, Ադա՛մ, ինչո՞ւ ես լալիս․ ինչո՞ւ ես այդպես խոսում։ Չէ՞ որ միշտ բարի եմ եղել քեզ հետ։
Եվ հրացայտ մատներով փայփայեց Ադամի անկարգ մորուքը։
Անծայր գորովով լցվեց Ադամի սիրտը։ Պատրաստ էր ընկնելու Լիլիթի ոտները և թողություն խնդրելու։
— Լա՛վ, Ադամ, սիրելի՛ս,— փաղաքուշ ձայնով դիմեց Լիլիթ,— բռնի՛ր այս թռչող ծաղիկը ինձ համար։
― Սա թիթեռ է, ծաղիկ չէ։
― Միևնույն է, բռնի՛ր։
Ադամ վազեց թիթեռի ետևից և չկարողացավ բռնել։
― Ուզո՞ւմ ես՝ բռնեմ իսկույն,― ասաց Լիլիթ և, ճախր առնելով օդում, ակնթարթի մեջ բռնեց թիթեռին։
― Տեսա՞ր, Ադամ։ Բայց ի՜նչ դանդաղաշարժն ես եղել դու։
― Օդի միջով քեզ պես չեմ կարող ոստոստել,— պաշտպանեց իրեն վիրավորված շեշտով Ադամ,— բայց շատ արագ կարող եմ վազել։
― Այդ էլ չես կարող,— հակառակեց Լիլիթ,— մի՛ պարծենար։
― Կարող եմ,— պնդեց Ադամ,— արի փորձենք։
