Էջ:Nikolai Gogol, Taras Bulba (Նիկոլայ Գոգոլ, Տարաս Բուլբա).djvu/124

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

մարդ, որ բոլոր նշաններից երևում էր` պետք է պետը լիներ, որովհետև ամենքից ավելի թունդ էր հայհոյում:

«Պան, այդ մենք ենք։ Դուք արդեն մեզ ճանաչում եք, և պան կոմսը ձեզ դեռ շնորհակալ կլինի»:

«Թողեք անցնե՛ն, սատանայի մորը հազար դև… Եվ էլ ուրիշ ոչ ոքի չթողնեք։ Մեկ էլ ոչ ոք թուրը դես չգցի և շան նման գետնին չթազնեք…»:

Մեր ուղևորներն այլևս չլսեցին պերճախոս հրամանի շարունակությունը։

«Այդ մենք ենք… այդ ես եմ… մերոնք են»,— ասում էր Յանկելը, որևէ մեկին հանդիպելիս:

«Հը՞, կարելի՞ է հիմա»,— հարցրեց նա պահակներից մեկին, երբ վերջապես նրանք հասան այն տեղը, ուր արդեն վերջանում էր միջանցքը:

«Կարելի է, միայն չգիտեմ, ձեզ կթողնե՞ն բանտի ներսը: Այժմ Ցանը չկա, նրա փոխարեն ուրիշն է»,— պատասխանեց պահակը:

«Վա՜յ, վա՜յ,— հանդարտ շշնջաց ջհուդը: — Այդ վատ եղավ, սիրելի պան»:

«Տա՛ր»,— համառությամբ պատասխանեց Տարասը: Ջհուդը հնազանդվեց:

Զնդանի դռների առաջ, որոնք դեպի վեր սրածայր էին, կանգնել էր երեք ծալքանի բեղերով մի հայդուկ: Բեղերի վերին ծալքը դեպի ետ էր դնում, երկրորդը ցցվել էր առաջ, իսկ երրորդը` ներքև, այնպես որ հայդուկը շատ նման էր կատվի:

Ջհուդը երեքտակ գունդ ու կծիկ եղավ հայդուկի առաջ և համարյա կողքի վրա մոտեցավ նրան:

«Ձերդ պայծառափայլություն, պայծառափայլ պան»:

«Ջհուդ, դու ի՞նձ ես ասում»:

«Զեզ, պայծառափայլ պան»:

«Հըմ… իսկ ես միայն հայդուկ եմ»,– ասաց եռածալ բեղավորը, ուրախացած աչքերով:

«Իսկ ես, աստված վկա, կարծեցի, թե հենց ինքը վոևոդն է։ Ա՛յ, ա՛յ ա՛…– ջհուդն այդ խոսքի վրա գլուխը ոլորեց և չռեց մատները.– Փա՜հ, ի՞նչ երևելի տեսք է: Աստված վկա, գնդապետ է. իսկական գնդապետ։ Ա՛յ, եթե միայն մի մատ ավելացնեն, արդեն գնդապետ է: Հարկավոր է, որ պանը նստի