Աչքս փակում եմ -
ահա Բեթհեզդա լիճն է մտնում
Անդրե Ժիդը՝
շարժելու քնած ջուրը, որով Հիսուսը
մաքրագործում է երկիրը։
Աչքս փակում եմ -
ահա, Բելլերոֆոն
պոետներից, հինգ րոպեով,
խնդրել է Պեգասը եւ թռչում է՝
սպանելու հրեշին։ Ուր է՝ թե։
Աչքս փակում եմ -
ահա, Ալմավիրի հերցոգն ուտում է սպասյակին՝
իր դիետային խիստ հավատարիմ (տես՝ Յա. Հաշեկ),
բայց քանի որ մոռացել է աղի մասին, միսը ոչ այն է՝
հավի, ոչ այն է՝ էշի մսի համ ունի։
Աչքս փակում եմ -
ահա, տատս երեսարանք է տալիս
Աքիլլեսին՝ միթե կարելի է Քսանթոսի նման ձիուն
կառքի լծկան դարձնել,
չէ՞ որ նա անկրկնելի գուշակ է ու բանաստեղծ։
Աչքս փակում եմ -
ահա, համբուրում եմ տխրությունը մեր
չհանդիպած օրերի։ Բարձրաձայն կանչում եմ,
չգիտեմ՝ թե ում։ Եթե երկինք չկա,
ապա որտեղո՞վ են թռչում հավքերը։
Աչքս բացում եմ -
ահա, աշնան ինքնագիրը խոտերի
վրա ոչ մի կերպ չի ընթերցվում, իսկ
համաշխարհային եղանակը խոստանում է
անԱրարատ ջրհեղեղ։
