Թո՛ղ մեր արդի խախուտ մոդան պընդե միշտ,
Որ հի՜ն նյութ է—«ժողովրդի ցավն ու վիշտ»,
Որ արվեստը պետք է նրան մոռանա.—
Մի՛ հավատաք, չէ՜ հնանում երբեք նա։
Երանի՜ չէ տարիներից նա մաշվեր,
Աստծո աշխարհն այնժամ զվարթ կը ծաղկեր.
Բայց քանի դեռ ազգեր նեղված ու աստանդ
Կյանք են վարում խարազանին հընազանդ.
Որպես նիհար հոտեր այրված դաշտերում,—
Նրա՛նց սև օրն պետք է ողբալ երգերում.
Նրա՛նց պետք է սպասավորե միշտ մուսան,
Եվ այդ տաղն է ամենից վե՜հ, սըրբազա՜ն…
Ժողովրդի ցավն ու դարդը հիշեցնել
Ամբոխ դասին, երբ խրախճանքին անձնվեր՝
Նա անփույթ է, նա խընդում է ու երգում.
Շարժել խիղճը հըզորների չոր կըրծքում,
Նրանց ուշքը հանուր վըշտին դարձնելով.—
Օ՜, դրանից է՛լ մեծարժան, մեծագով
Ի՞նչ նըպատակ, ի՞նչ կոչում կա. ընկերնե՛ր,
Որին պոետն իր քընարով ծառայեր…
Ես հեգ ազգիս նվիրեցի իմ քընար.
Գուցե, մեռնեմ նրան անհա՜յտ ու օտա՜ր,
Բայց ես նրան ծառայեցի—և խաղաղ,
Հանգիստ խըղճով կը ողջունեմ ցուրտ դագաղ։
Կըռի՜վ, կըռի՜վ ազգի համար եռանդուն։
Թո՛ղ չըհաղթե ամեն կըռվող թըշնամուն,
Թո՛ղ նա ընկնի…բայց ամեն մեկն, սիրելի՛ք,
Պետք է անշուշտ նետվի կըռվի փոթորիկ…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
