Էջ:Ազգ և հայրենիք, Յովհաննէս Քաջազնունի.djvu/31

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

կը՝ իրանց անուններով կնքում են երկիրները։
Մեր հին պատմագրերն ու աշխարհագէտները ասում
են. Հայք, Վիրք, Աղուանք, որ նշանակում
է՝ Հայերի երկիր, վիրերի (վրացիների) երկիր,
աղուանների երկիր։ Միւս կողմից ֆրանսիական
ազգը ստացել է իր անունը lle–de—France, գաւառից,
իտալականը՝ իտալիա աշխարհագրական անունից
եւայլն: Անունների այս նոյնութիւնը ցոյց
է տալիս անշուշտ, թէ ո՛րքան սերտօրէն կապուած
եւ մօտ են եղել իրար, անունները յօրինողների
ըմբռնողութեան մէջ, ազգ ու երկիր գաղափարները։

Իրողութիւն է նոյնպէս, որ ազգերը (ոչ միայն
իբրեւ Ժողովուրդներ, այլ նաեւ իբրեւ ազգեր
խիստ սերտօրէն կապւում են իրանց երկիրների
հետ: Ամէն ազգ ունի մի աշխարհագրական
վայր, որ իրանն է համարում. եւ այդ վայրը
դառնում է մի տեսակ ազգային սիմբոլ (խորհրդանիշ),
սրբազան անուն, սիրոյ ու պաշտամունքի
առարկայ,— այն աստիճանի, որ եթէ նոյնիսկ
ինքը իրը այլեւս գոյութիւն չունի, կորցուած է
ազգի համար (ինչպէս Պաղեստինը կորցուած է
հրեաների համար), նա շարունակում է յամառօրէն
ապրել իբրեւ սոսկ գաղափար (սիոնիզմ):

Թերեւս կարելի լինէր աւելացնել մի—երկու
դիտողութիւններ եւս յօգուտ «երկրային» տեսակէտի,
բայց եւ այնպէս թէզը կը մնար անպաշտպանելի: