Իսկ եթէ, հետեւելով Շանթին, ընդլայնուի
այդ աստիճան բառերի իմաստը, նրանք կը կորսնցնեն
ամէն եզր, ամէն բովանդակութիւն եւ
կը դառնան սոսկ «բառեր», - դատարկ ու պարապ
հնչիւն:
Հետագայ տողերում Շանթր խօսում Է
«ընտանիքների», «խմբական կեանքի», «ցեղային
կաղմակերպոլթիւնների» ու «ժողովուրդների»
մասին, ցսյց տալու համար, թէ կենդանիներն էլ
ընդունակ են այդ ամէնը ունենալու:
Կասկած չկայ, որ ե՛ւ կենդանիները, ե՛ւ բոյսերը
ունեն խմբական կեանք ու կազմում են ընտանիքներ,
ցեղեր (բոյսերը՝ բնագիտական իմաստով,
իակ կենդանիները՝ նաեւ սոցիալական
իմաստով):
Բայց թիւրիմացութիւնը նրա մէջ է, որ ընտանիքը,
ցեղը, խումբը, ժողովուրդը՝ տարբեր
հասկացողութիւներ են, ազգը՝ տարբեր: Բնագիտութիւնը
բաժանում է բուսական ու կենդանական
աշխարհը զանազան դասերի, ցեղերի, տեսակների,
ընտանիքների, բայց երբեք ազգերի։
Ազգն էլ խմբակցութիւն է անշուշտ ու ազգային
կեանքն էլ՝ խմբական կեանք, բ՝այց ամէն
խմբակցութիւն ազգ չէ ու ամէն խմբային կեանք
ազգային չէ: Ազգը մարդկային ու այն էլ մարդկային
առանձնայատուկ խմբակցութիւն է, որ
չպէտք է շփոթել ուրիշ կարգի խմբակցութիւնների
հետ, եթէ ուզամ ենք հասկանալ իրար–
