ticheներ, որոնք դարերով կաշկանդել էին մարդու
միտքը ու կապել լեզուն։
Բայց երբ հարցը դրուեց, պատասխանն էլ
եկաւ, ինքն իրան: Այդ այդպէս է, որովհետեւ
մենք - ես ու դու - թոյլ ենք տալիս այդ որովհետեւ
մենք - ես ու դու - գիտակցութիւն
չունենք մեր իրաւունքների, կամք չունենք պայքարելու,
կազմակերպուած չենք պայքարի համար:
Ուրեմն ...
Մնացածը պարզ էր:
Ու այսօր, մէկ ու կէս դեռ չանցած, քաղաքակիրթ
մարդկութեան մէջ չկան այլեւս ոչ ինքնակալ
թագաւորներ, ոչ իշխող ազնուականութիւն:
Բայց առաջին «ինչու»ին անխուսափելիօրէն
պիտի հետեւէին եւ ուրիշ «ինչու»ներ:
Ինչո՞ւ հողի կամ գործարանի սեփականատէրը
առանց աշխատանք թափելու պիտի իւրացնի
աշխատաւոր մարդ ու վաստակի մի մասը. կամ
եթէ մասնակից է աշխատանքին, ինչո՞ւ պիտի
վարձատրուի անհամապատասխան մեծ չափերով:
Ինչի՞ վրայ է հիմնուած սեփականատիրութեան
իրաւունքը եւ ինչո՞ւ աշխատաւոր մարդը պիտի
ընդունի այդ իրաւունքի անձեռնմխելիութիւնը:
Ինչո՞ւ փոքրաթիւ, սեփականատէրների ներկայացուցիչները
(կամ նրանց վարձկանները) պիտի
նստեն պարլամենտներում եւ յօրինեն օրէնքներ,
որոնց ակներեւ նպատակն է՝ ապահովել փոքրա-
