Էջ:Ազգ և հայրենիք, Յովհաննէս Քաջազնունի.djvu/240

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ազգային ստեղծագործութիւն է, որ կաղապարւում
է իր հեղինակի առանձնայատուկ կաղապարով, -
ապա ուրեմն պարզ է, որ թարգմանութիւնը
անխուսափելիօրէն պիտի աղաւաղի միտքը,
զրկէ նրբութիւններից, այսինքն՝ մի բանից,
որ թերեւս ամէնից արժէքաւորն է կենդանի խօսքի
մէջ:

Ահա իմ սեղանի վրայ են Շէքսպիրի «Օտելլո»ն,
«Համլէտ»ն ու «Վենետիկի Վաճառականր»,
որ թարգմանել է հայերէն Յովհաննէս խան
Մասէհեանը։ Գիտեմ, թէ ինչ մեծ խնամքով կատարել
է իմ մեծարգոյ բարեկամը այս խիստ կարեւոր
գործը, թէ ո՛րքան մանրակրկիտօրէն ուսումնասիրել
է բնագիրր եւ թէ ո՛րքան վարպետ
է հայերէնի մէջ: Բայց ես ճանաչել եմ ու սիրել
Շէքսպիրը ռուսերէն եւ Մասէհեան խանի հայերէն
թարգմանութիւնը ձգում է ինձ ծանր տարակուսանքների
մէջ. իմ գիտցած Շէքսպիրը չէ
սա...

Ճիշդ նոյն զգացումն ունեցել եմ եւ այն ժամանուկ,
երբ կարդացել եմ ֆրանսերէն թարգմանութիւնները:
Բնագիրը- իսկական Շէքսպիրը
- անմատչելի է ինձ: Բայց չեմ կասկածում, որ
եթէ մի անգլիացի կարդար իմ կարդացած ու սիրած
ռուսերէն թարգմանութիւններ, պիտի ասէր
անպատճառ, որ ռուսերէնն էլ նոյնքան իր Շէքսպիրը
չէ, որքան եւ ֆրանսերէնն ու հայերէնր: