Էջ:Ազգ և հայրենիք, Յովհաննէս Քաջազնունի.djvu/260

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

շահագրգռուած է ամկն մի աշխատաւոր անձնապէս:

Հանուր—մարդկային կեանքն ու առաջադիմութիւնը՝
վերացական գաղափար չէ, այլ իրականութիւն -
մի իրական արժէք, որով պայմանաւորում
է նաեւ իմ անհատական կեանքը: Ես
պէտք է լրացնեմ - իմ գոյութիւնով ու ինձ յատուկ
ստեղծագործութիւնով - այն մեծ ամբողջութիւնը,
որի մի մասն եմ ես: Ես պէտք եմ
ամբողջութեան, բայց էլ աւելի ինքս կարիք ունեմ
օգտուելու ամբողջութիւնից, ուստի եւ անձնազոհութիւն
չէ ինձանից պահանջուածը, այլ
պարզ ինքնօգնութիւն։

Գիտեմ, հարկաւ, որ այս կարգի դատողութիւնները
անզօր են ղեկավարելու մարդու անհատական
կեանքը. անմիջական կարիքները շա՛տ են
զգալի, իսկ հանրութեան կապը այնքան անշօշափելի
է, այնքան մութ ու անհասկանալի, հետեւապէս
եւ անարժէք (անհատի գիտակցութեան
սահմաններում): Չկան այն զգացողական նեարդները,
որ կապեն ինձ մարդկային ամբողջութեան
հետ, ակներեւ անեն իմ ու հանրային շահերի
փոխադարձ պայմանաւորումը...

Մարդը՝ իր աչքում անհատ է, ինքնամփոփ
ու ինքնարժէք։

Աղաղակող «ես»ը սանձահարելու համար
հարկաւոր են ընկերային բնազդներ, - որոնք