Էջ:Ազգ և հայրենիք, Յովհաննէս Քաջազնունի.djvu/294

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

հեմ յանձնել հանելուկի լուծումը:

Առաջին ենթադրութիւնը պէտք է լինի այն,
որ ամէն մի ազգ, որ ունի ազգային գիտակցութիւն
ու ազգայնօրէն ապրելու կամք — ամէն մի
այսպիսի ազգ, միանգամայն անկախ իր այսօրուայ
կարողութեան չափից — կենսունակ է
ու պիտանի, հետեւաբար, պէտք է ունենայ ապրելու
հնարաւորութիւն:

Հակառակը կարող է ապացուցանել մահուան
փաստը միայն:

Եթէ մի ազգ ունենալով հանդերձ ապրելու
օբեկտիւ բոլոր պայմանները այնուամենայնիւ
չապրեց, մեռաւ, — ահա այդ ժամանակ միայն,
եւ ոչ դրանից առաջ — կարելի կը լինի ասել,
թէ նա սնանկ էր, ապրելու անարժան եւ հանգիստ
սրտով դագաղը դնել:

Եթէ ես, մի անհատ, ուզում եմ ապրել —
ոչ ոք իրաւունք չունի զրկել ինձ օդից, արեգակի
լոյսից ու սնունդիդ՝ պատճառաբանելով, թէ անընդունակ
եմ ապրելու: Ունենալ ապրելու տարրական
միջոցներ — սա իմ իրաւունքն է: Զրկել
ինձ այդ միջոցներից — նշանակում է սպանել
ինձ:

Նոյնն է եւ ազգերի վերաբերմամբ:

Անշուշտ, ազգերը, ինչպէս եւ անհատները,
պայքարում են կեանքի ու ապրելու միջոցների
համար: Եւ պայքարի հետեւանքը բնականօրէն
լինում է ուժեղների յաղթանակը ի հաշիւ թոյ–