Էջ:Ազգ և հայրենիք, Յովհաննէս Քաջազնունի.djvu/299

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

պատմական շրջան, ուր սոցիալական — դասակարդային
— մեծ պրոբլեմի կողքին ծառացել է
նոյնքան մեծ ազգային պրոբլեմը: Երկուսն էլ
պէտք է գտնեն բաւարար ու անյապաղ լուծում:
Աշխարհի տէրերը - իշխող դասակարգերն ու
իշխող ազգերը - պէտք է հասկանան դրութիւնը
ու հարթեն ճամբան պատմութեան առջեւ: Հակառակ
դէպքում հին ու հնացած աշխարհին ըսպառնում
է այնպիսի մի աղէտ (catastrophe), որի
նմանը գուցէ դեռ չի տեսել մարդկութիւնը
Հռովմի անկումից յետոյ:

Ազգայնօրէն կազմակերպուելու, ինքնահաստատուելու,
զարգանալու, յառաջդիմելու եւ լրիւ
արտայայտուելու համար՝ ազգ կազմող մարդիկ
պէտք է ունենան իրենց Հայրենիքը։

Ի՞նչ ասել է Հայրենիք.

Նկատեցէք մի շատ բնորոշ հանգամանք. որքան
սովորական են մեր լեզուի մէջ «ազգ» ու
ազգասիրութիւն» բառերը, նոյնքան անսովոր,
օտարոտի ու խորթ են «հայրենիք» ու
«հայրենասիրութիւն» բառերը։ Տասնեւիններորդ դարում
տեղի ունեցած մեր վերածնունդի շրջանում
այնքան ենք խօսել «ազգից» ու «ազգասիրութիւնից»
խօսել ենք տեղի ու, մանաւանդ, անտեղի,
ճիշդ ու, մանաւանդ, սխալ իմաստով, անկեղծօրէն
ու, մանաւանդ կեղծաւորաբար — ու բառերը
մաշուել են մշտական գործածութիւնից, կորցրել
են արժէքը ու խոշոր չափերով վարկաբեկ–