Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Տըխուր կյանքիս ամեն մի օրն,
Որպես դալուկ մի տերև,
Ընկած դաժան հողմի բերան,
Թոշնեց անշո՜ղ, անարև՜...
Անլույս անցա՜ն, լուռ մարեցին
Իմ շա՜տ հույսեր, շա՜տ փափագ.
Ո՛ւմ էլ սիրո վարդ ձոնեցի —
Վարդըս ձգեց ոտքի տակ...
Ա՜խ, հոգնել է սիրտըս ցավից,
Հոգնել այս փուշ աշխարհից,
Հավերժ հանգիստ, գեթ դու ժըպտա՛
Սըրտիս — շիրմի խավարից...
|
|
ՏԱՐԵՄՈԻՏԻ ԵՐԳԵՐԻՑ
Ե՛կ, ընկե՛ր իմ, էլի՛ ասենք
էս նոր-տարուն Նո՛ր բարև,
էլի՛ հուսանք ու երազենք
էս մութ օրին — լո՜ւյս արև...
Հինը անցա՜վ, հինը գընա՜ց...
Աստված անի՜ — հե՛տ չըգա.
Մեր դարդերին նա խո՜ւլ մընաց,
Մեր ցավերին՝ լո՜ւռ վըկա...
Ամե՛ն ճամփորդ մութ գիշերին,
Ամե՛ն լողորդ ժանտ ծովում.
Իրան տված վառ հույսերին՝
Երազնե՜ր է միշտ շոյում...
Մե՛նք էլ, ընկե՛ր, արի՛ ասենք
էս նոր-տարուն նո՛ր բարև,
էլի՛ հուսանք ու երազե՛նք
էս մութ օրին — լո՜ւյս արև...
|
|
