Ըսածիս համոզուեցաւ․ տուշ ընելս գիտէր եւ կանխաւ պատճառը հարցուցած էր։
Ներքին յուզումս իրմէ ծածկելով ամէն բան իմանալ ուզեցի:
Լսածիս հաւատալս չէր գար:
Կասկածս հաստատելու համար, հարցուցի․
— Ան ալ քեզ կը սիրէ՞:
— Խենթի պէս:
— Ե՞րբ սկսաք զիրար սիրել:
— Տասը ամիս եղաւ:
— Ճիշտ տասը՞ ամիս է որ զիրար սիրել սկսած էք, ըսի․զարմանքս չկրնալով ծածկել։
— Այո՛, տասը ամիս առաջ իրարու բացուեցանք, ըսաւ:
Ու խանդավառ ժպիտով մը աւելցուց, թէ ժպիտ մը որ թունալից նետի մը պէս սրտիս մինչեւ խորերը մխուեցաւ․․․։
— Ինչպէ՛ս, ընտրութինս լաւ չէ՞, շատ գեղեցիկ երիտասարդ մըն է:
Չպատասխանեցի, եւ ի՞նչպէս կրնայի պատասխանել․ զինքը հաստատելու համար․ բոլոր սէրս, ամբողջ կեանքս ոտնակոխելու էի:
Լռութիւնս զգացնել չտալու եւ կասկածս աւելի հաստատելու համար, անմիջապէս հարցուցի.
— Իրարու յիշատակ մը, սիրոյ կապ մր նուիրա՞ծ էք։
— Անշո՛ւշտ, տեսէք սա լուսանկարը, կը ճանչնա՞ք զինքը․․․։
Վերջին խօսքը կատակաբար արտասանելով ոսկի միտալիօն մը ներկայացուց:
Ա՜հ, Աստուած իմ, տեսածս արդեօք երազ մը չէ՞...: Ինձ նուիրած լուսանկարին նման իր մինեօն լուսանկարն է։
Ա՛լ չկրցի ինքզինքս զսպել. ինձ տուածն ալ իրեն ցուցնելով ըսի.