— Դուն ալ աս կը ճանչնա՞ս:
Երբ միտալիօնիս մէջի մինեօն լուսանկարը տեսաւ, սոսկալի ճիչ մը արձակելով գոչեց.
— Աստուա՜ծ իմ...:
Ու սկսայ մի առ մի իրեն պատմել, իմ ու Մ...ի միջեւ անցած բոլոր սիրային դէպքերը:
Զարմացաւ, բայց տակաւին չէր հաւատար:
Պատահմամբ իր վերջին նամակներէն մին քովս էր. անմիջապէս յիշելով իրեն ցուցուցի։
— Այս գիրը կը ճանչնա՞ս...:
— Ո՜հ , ճիշդ անոր գիրն է, գոչեց, դէմքը մարմարիոնի նման ճերմկնալով։
Եւ աճապարանօք գրասեղանին դարակէն նամակ մը հանելով ըսաւ.
— Միեւնոյն յուզումները, միեւնոյն սէրը արտայայտող իր մէկ գիրն է աս:
Արդարեւ միեւնոյն սէրը միեւնոյն ժամանակ աշակերտուհիիս ալ ուխտած է:
Ալ մեր մէջ գաղտնիք չմնաց. վատին բոլոր կեղծիքները, բոլոր խորամանկութիւնները պարզուեցան:
Անշուշտ մեր երկուքէն մին ճշմարտապէս կը սիրէ, եւ ո՞վ է ան, ե՞ս թէ աշակերտուհիս...: Բայց ինչո՞ւ անշուշտ կ՚ըսեմ. չի կրնա՞ր ըլլալ որ անոր նման ցածհոգի եւ կեղծաւոր մարդը եւ ո՛չ մէկերնիս ալ ճշմարտապէս չսիրէ...: Այս վերջին ենթադրութիւնս աւելի հաւանական, աւելի ճշմարտանման է...:
Այնքան երկիւղածութեամբ, այնքան եռանդով պաշտած սէրս, այս տեսարանէն վերջը, ծայրայեղ ատելութեան փոխուեցաւ. վրէ՜ժ, սոսկալի վրէժ մը լուծել կ՚ուզեմ։ Նոյն ատելութիւնը ունեցաւ նաեւ աշակերտուհիս:
Աշակերտուհիիս հետ երկար բարակ խորհելէ վերջը, որոշեցինք անոր մէյմէկ նամակ գրելով վաղուան