եւ անհամբերութիւնս ծածկել ջանալով։
— Կը կարծէի թէ քիչ մը հասկցած էք. լաւ, ուրեմն, ինձ կը թուի թէ ձեզ պատմելովս, սրտիս վրայԷն մեծ բեռ մը պիտի վերնայ. չգիտեմ ի՜նչ զարմանալի զգացում մըն է ան, որ զիս կը մղէ շատերէն գաղտնի պահել ուզած մէկ բանս քեզի յայտնելու։
— Է՜հ, բնական է ատ, մարդ չկայ, որ գաղտնիք մը, այն ալ սրտի գաղտնիք մը ունենայ եւ ուրիշի մը հաղորդել չուզէ:
— կարծեմ թէ մտերիմ ու սրտակից բարեկամուհի մը ունենալը այս պարագային մեծ բարեբախտութիւն մըն է:
— Անտարակոյս, պատասխանեցի:
Համբերութիւնս կ՚սպառէր։
Խորին հառաչ մը արձակելով ըսաւ.
— Ա՛խ, սիրելիս, կը սիրեմ զինքը, յիմարի մը պէս կը սիրեմ:
— Ո՞վ, հարցուցի զարմացմամբ:
— Պ. Մ...ը, պատասխանեց, արտասուքի երկու կաթիլներ այտերէն վար հոսեցնելով։
Նոյն պահուն կարծես վրաս կուժ մը պաղ ջուր թափեցին. ո՜հ, այդ բառը, այդ անո՛ւնը...: Ելեքտրական ցնցումի նման վայրկենապէս ամբողջ մարմինիս մէջ շրջան ըրաւ:
Վրաս ջղային սարսուռ մը գալով նուաղեցայ։
Քիչ մը վերջը նուաղումս անցաւ:
Աշակերտուհիս գունաթափ եղած էր:
— Զիս շատ վախցուցիք, ինչո՞ւ այդպէս եղաք, հարցուց սրտադողով մը։
Ինքզինքս ժողուելով պատասխանեցի.
— Այս օրերս ջիղերս շատ գրգռուած են. մերթ ընդ մերթ այսպիսի տագնապներ կ՚ունենամ. տուշէն բաւական օգտուած էի, երէկ արդէն ինքզինքս տկար կ՚զգայի, այսօր հետեւանքը կրեցի: