Ի՞նչ է սէրը։ Ի՞նչ է ստեղծագործութիւնը։ Ի՞նչ է կարօտը։ Ի՞նչ է աստղը—հարցնում է վերջին մարդը և աչքերը սեղմում։
Երկիրը կփոքրանայ և դրա վրայ կոստոստի վերջին մարդը, որ ամեն ինչ կմանրացնի։ Նրա ցեղը անջնջելի է, ինչպէս երկրի լուն։ Վերջին մարդը ամենից երկար է ապրում։
«Մենք գտել ենք երջանկութիւնը»—ասում են վերջին մարդիկ և աչքերը սեղմում։
Նրանք թողել են այն երկիրները, որ ապրելու համար կսշտ էր ու բռի, որովհետև մարդ ջերմութեան կարիք է զգում, մարդ սիրում է դեռ իր հարևանին և քսւում նրան, որովհետև մարդ ջերմութեան կարիք է զգում։
Հիւանդանալն ու անվստահութիւն տածելը մեղք են համարում նրանք. զգուշաւոր և ուշիմ քայլերով են անցնում նրանք. յիմա՜ր պէտք է լինել քարերի և մարդկանց վրայից սայթաքելու համար։
Մերթ ընդ մերթ մի քիչ թոյն—հաճելի երազներ է տեսնում մարդ։ Եւ վերջում շատ թոյն—հաճելի մահւան համար։
Մարդիկ դեռ աշխատում են, որովհետև աշխատանքը լաւ ժամանց է։ Բայց և հոգ են տանում, որ աշխատանքը չյոգնեցնի։
Մարդ ոչ աղքատանում է, ո՛չ էլ հարստանում. երկուսն էլ աւելորդ գլխացաւանք են։ Ո՞վ է կամենում դեռ կառավարել։ Ո՞վ է ուզում հպտատկւել։ Երկուսն էլ—դատա՛րկ մտահոգութիւն։
Ո՛չ մի հովիւ և մի հօտ։ Իւրաքանչիւրը նոյնն Է կամենում, իւրաքանչիւրը հաւասար է. ո՛վ այլ բան է կամենում՝ կամաւոր կերպով գժատուն է գնում։