ինչ որ նախազգացում ինձ ասում է, թէ ես քեզ չեմ տեսնելու այլ ևս։
Դրա վրայ նրանք համբուրուեցին: Ժան դէպի քաղաք ուղղուեց և գնաց դղեակ։ Մեծ սրահը բազմութեամբ լիքն էր։ Դատաւորները նստել էին իրանց թիկնաթոռներում և գլխները յենել էին փետրալից բարձերի վրայ, որովհետև շատ պիտի խորհրդածէին: Ծերունի թագաւորը վեր կացաւ և աչքերը սրբեց մի սպիտակ թաշկինակով: Վերջապէս ներս մտաւ իշխանուհին: Նա աւելի գեղեցիկ էր քան նախորդ օրը, շնորհալի կերպով բարևեց և ձեռքը տալով Ժանի.
—Բա՛րև, սիրելի՛ս, ասաց նա:
Ժան պիտի գուշակէր, թէ ինչ բանի մասին խորհել էր նա: Իշխանուհին բարեկամաբար դիտում էր Ժանը: Ժան պատասխանեց.
—Իշխանուհի՛, դուք մտածեցիք ձեր կօշկի մասին, չէ՞։
Իշխանուհու դէմքը կաւիճի նման տժգունեց, երբ լսեց «կօշիկ» բառը, և սկսեց ամբողջ մարմնով դողդղալ.
—Դո՛ւ, ճիշտ գուշակեցիր, պատասխանեց
