Jump to content

Էջ:Անդէրսընի հէքիաթները (Hans Christian Andersen, Fairy Tales).pdf/79

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

չը բռնուեմ, ապա թէ ոչ փափուկ սիրտս տակն վրայ կը լինի:

Նա ծովի հիւանդութեամբ չը բռնուեց և սիրտն էլ տակն ու վրայ չեղաւ:

—Ի՜նչ բարեբաղդութիւն է, պողպատեայ ստամոքս ունենալ, երբ մարդ ճանապարհորդում է ծովի վրայ: Ասացէք, ես մի մարդուց աւելի չե՞մ արժում: Ո՞վ կարող է պարծենալ, որ իմ ստամոքսի նման ստամոքս ունի։ Ի՜նչ պատուական կազմուածք ունեմ: Եւ յետոյ, պէտք է խոստովանուել, որ մարդ որչափ բարակ է, այնչափ քիչ է ենթարկւում վտանգի:

Չա՜թ, փշրուեց կեղևը: Նրա վրայից անցաւ ապրանքատար մի սայլակ։

—Ա՜Հ, Աստուա՜ծ, սիրտս ճմլւում է, ասաց ասեղը. կարծես ծովի հիւանդութեամբ բռնուեցի. սիրտս տակն լինում:

Որքան էլ որ կառքը նրա վրայից անց կացաւ, սիրտը տակն ու վրայ չեղաւ: Նա՝ իր ամբողջ հասակով առուակի յատակում անշարժ պառկել էր, ինչպէս առաջ: Լա՛ւ. թո՛ղ մնայ այնտեղ: