Ու նախանձում եմ ասուպին հրկէզ, Որ մահանալիս՝ լո՜յս սփռեց իր ետ, Մահը եղաւ լոյս, հո՜ւր մի լուսագէս, ճեղքեց խաւարը ու վառուեց անհետ։ Բանաստեղծը բնութեան հետ է։ Մոլորակի բոլոր էակ¬ ներուն ու երկինքի արեւին, լուսնին ու աստղերուն հետ, հետն է նաեւ ասուպին, որ մեռնելու պահին անգամ՝ լու¬ սաւորեց իր շուրջ բոլորը եւ այրուելով մեռաւ։ Ան երանի կու տայ ասուպին հրկէզ։ Մենք կը կարծենք, որ ասուպին մահը վայրկեանական է։ Արդեօը որքա՜ն ժամանակ առաւ ասուպին լոյսը իր գտնուած տեղէն մեզի հասնելու համար , որրա՞ն ժամա– նակ լուսաւորեց էր շրջապատը։ Այդպէս ալ բանաս– տեղծները, որոնք այրուելով կը մեռնին և իրենց շուրքը կը լուսաւորեն՝ ոչ միայն իրենց ապրած օրերուն մէջ, այլ նաեւ իենց մարմնեղէն մահէն ետրն ալ. Ո՞վ կրնայ մոռնալ Շնորհալիին յարատեւող լոյսը , լոյսերը... Առաւօտ լուսոյ, Արեգակն արդար, Առ իս լոյս ծագեայ... «Ոտնահետքերը»։ Բանաստեղծի սրտի շուքին, վտակի ափին կան ոտնահետքեր աղաւնիներու։ Հոգիի պուրա– կում, ջինջ լիճի ափին, ոտնահետքեր կան եղնիկներուն , իսկ իր սիրտին ըառուղիին վրայ ոտնահետքեր կան. - Գազանի՞, մարդո՞ւ, - Որի՞, չեմ յիշում, Որ կոխկռտելով ծիլ, ծաղիկ ու խուտ՝ Անցա՜ն անտարբեր, Ու հետքերն այդ խոր Արիւնում են դեռ... . 20 .
