Էջ:Արևելք 12.jpg

Եվ մեղեդին սրտերու։
Եվ երբ օր մը նվազի
Ջերմությունը արևիդ,
Ինչպես կ՚ըսեն Արևմուտքի գիտուններ,
Եվ Աթենքի և Հռոմի արձաններ
Մութ ու սառած աշխարհին
Մեռյալ կողին փակելով
Աննպատակ գիշերային միջոցին մեջ գալարվին՝
Քու քարերըդ, քու ժայռերըդ, ես գիտեմ,
Քու մարմարյա տաճարներըդ հեթանոս
Պիտի սփռեն ջերմություն մը տակավին։
Քու արևըդ կը վառե բոլոր քարերն ու իրեր
Եվ կը մտնե ընդերքներուն մեջ հողին՝
Ուրկե կ՚աճին, կը հրդեհվին
Բորբ վարդերը Շիրազիդ։
Օ՜հ, այս գիշեր սիրո գինին կը բորբոքի
Երիտասարդ երակներուս մեջ խորին.
Տիեզերքը մութին մեջ
Եվ խոլական և մերկ է,
Ապերասան և գինով
Ես արշավներ կը գործեմ։
Մա՜յր, գրկիդ մեջ ես կը վառեմ, կը ծաղկիմ,
Միջօրեիդ արևը զիս հիր ներկեց
Եվ ողողեց անմահության ցոլքերով…

Ահա Քրիստոսդ աստվածեղեն ծանրությամբ
Հորդանանի ափերուն Դավիթներու սերունդին
Սիրատարփիկ կույսերուն
Ճակատները և խորհուրդով, և վարդերով կ՚օծանե,
Տալով անոնց իմաստություն և երազ։
Որքան ահե՜ղ, երիտասա՜րդ և թաքո՜ւն
Կը կռանե իր իդեալն երկնային,
Եվ Աստուծո քնարով
Կը ղողանջե ստրկությունը մարդուն։
Գալիլիան, ուր զեփյուռները բոլոր
Վարդայուղի քաղցրությունով կը հորդին։