— Տունին մեջը մորքոր մի ունիմ, ուրիշ մարդ չունիմ,— շշնջաց Թորիկը։
— Իսկ եթե մորաքույրդ չուզե,— տարակուսեց աղջիկը։
— Բերնի՞ն է ընկեր,— հպարտությամբ պատասխանեց Թորիկը և շարունակեց,— տունն իմս է, ունեցածդ չունեցածդ ժողվռտե, երթանք տուն։
— Թող մնա առավոտյան։
— Չէ, էս գիշեր տիտանիմ, ալ չեմ ուզեր, որ էստեղ մնաս։
Աղջկան պաշարեց տարակուսանքը։ Ո՞ւր գնար անծանոթ մի մարդու հետ, թերևս տաներ, չարչարեր մինչև լույս և հետո բաց թողներ…
— Ձեր տունն ո՞ւր է,— հարցրեց Անժելը, որպեսզի մի կերպ կասեցնի իր ուղեղը խուժող մտքերը։
— Մենծ աղբիրը գիտե՞ս, աղբրին դեմն է։
— Առավոտ երթանք։
— Չէ, հիմա, ելիր ժողվռտե։
― Մորաքրոջդ նեղություն կըլլա գիշերը։
— Թուրիկ մորքորս քեզ տեսնա, կխենթանա, հայդե, երթանք։
Անժելը չպատասխանեց, չէր կարող վանել տարակուսանքի ալիքներն ուղեղից, թեև սրտում ոչ մի վախ չկար։
— Կուզես նը՝ էս գիշեր մորքորիս ծոցը պառկիր,— առաջարկեց Թոիկը,— առտուն ըլ, կանուխ, կերթանք տերտերին, կպսակվինք։
Անժելը վայրկենապես վեր կացավ, մահճակալի տակից քաշեց պայուսակը, մի քանի ճերմակեղեններ դրեց մեջը, վրան քաշեց երկար վերարկուն և դրեց գլխարկը։
— Քա, ո՞ւր,— հարցրեց մյուս աղջիկը։
Անժելի փոխարեն Թորիկը պատասխանեց։
— Մեր տունը։
Աղջիկը և ընկերն ապշեցին։
— Ի՞նչ ապուշ֊ապուշ կնայիք, կնիկս է։
Անժելը, երբ լսեց այդ համարձակ ու անկեղծ հայտարարությունը, բռնեց նրա թևը և գլուխը դրեց նրա կրծքին։
Թորիկը գրկեց նրան, բարձրացրեց և ասաց.
— Հրեշտա՛կս, թռիր։
Անժելը վերջին անգամ մոտեցավ քնած ընկերուհուն և
