— Տե՛ս, կնիկս տե՛ս։
Անժելը, վախից բռնված թռչունի պես, նվաղկոտ և կապույտ աչքերով, նայեց Թուրվանտա Քորոյին։
— Քա՛, հրեշտակ կնմանի։
— Անունն էլ հրեշտակ է,— հպարտությամբ հայտարարեց Թորիկը։
Թուրվանտա Քորոն գրկեց Անժելին և չափչուփ համբուրեց.
— Թուրիկ մորքոր, անոթի ենք, բան֊ման բեր՝ ուտենք։
Թուրվանտա Քորոն փութկոտությամբ վազեց դուրս։
— Նստե, հրեշտակս, իշտե էս տունը քուկդ է, բոլորը քուկդ է, բոլորը,— ասաց Թորիկը։
Անժելը դիտեց մաքուր, անպաճույճ շրջապատը և սկսեց լաց լինել։
— Ինչո՞ւ կուլաս,— հարցրեց Թորիկը կոպիտ ձեռքերով շոյելով նրա ոսկեգույն ծամերը։
— Ուրախ եմ, ատոր համար կուլամ,— պատասխանեց Անժելը հեկեկալով։
— Մի՛ լար, գառնուկս, մի՛ լար, ասկե ետքը ալ մի լար, քանի ես սաղ իմ, աչքերդ արցունք չպիտի տեսնան։
Թուրվանտա Քորոն ներս մտավ, տեսավ Անժելի լացը և նայելով Թորիկին՝ կշտամբեց․
— Բան֊մա՞ն ըսիր աղջկան։
— Չէ, Թուրիկ մորքոր, բան չըսի, կըսե՝ «ուրախ եմ, ատոր համար կուլամ»։
Թուրվանտա Քորոն մոտեցավ Անժելին, գրկեց նրա գլուխը, սեղմեց կրծքին և ասաց․
— Մի՛ լար, ձագուկս, մի՛ լար, կերևա որբ ես, Թորիկս ըլ որբ էր, ես անոր մեր եղա, քըզի ըլ կըլլիմ։
Եվ կես֊գիշերից հետո՝ Թորիկը և Անժելը կերան պանիր֊հացը, խաշած ձուն, մածունը, կանաչեղենը, իսկ Թուրվանտա Քորոն, նրանց դիմացը նստած, ձեռքերը ծալած փորի վրա, նայում էր Անժելին հիացմունքով և մայրական գորովանքով։
— Թուրիկ մորքորիս պես աշխըրքի մեջ երկուք չի կա, մեկ հատիկ է,— ասաց Թորիկը։
— Այդպես կերևի,— արձագանքեց Անժելը, նայելով Թուրվանտա Քորոյին և ժպտալով հակինթյա շողերով։
Ապա Թուրվանտա Քորոն վեր կացավ, Թորիկի անկողնի
