Այդ խոսքերն իրենց ճշտությամբ Պետոյին էլ հուսահատություն ազդեցին։ Նա կանգ առավ և սրտնեղությամբ ասաց.
— Լավ ուրեմն, սպասենք և մեռնենք։
Նազիկը շատ չքայլեց։ Հարյուր քայլ անելուց հետո նորից կանգ առավ և նստեց մի քարի վրա։ Պետրոսը բարկությունից դողալով հրացանը ձեռքն առավ և լարված կանգնեց նրա կողքին։
Բայց մի րոպե հետո նրա բարկությունը իջել էր։ Կռացավ դեպի նշանածը, աջ ձեռքով գրկեց նրան և հարցրեց քնքշությամբ.
— Մի՞թե էլ չես կարող քայլել, Նազիկ։
Աղջիկը հուսահատ կերպով դեմքը ծռմռկեց, նրան նայեց, հետո ձեռքերովը գրկեց նրա գլուխը, դեմքը դրեց նրա ուսի վրա և ասաց․
— Ո՛չ, էլ ուժ չմնաց… Սպանիր ինձ, և թող մեռնեմ գրկիդ մեջ…
Մի սպանիչ, խոր դառնություն սեղմեց Պետոյի կոկորդը, և նա գոչեց հուզված.
— Աստված իմ, աստված իմ… ի՞նչ անեմ։
— Գիտե՞ս ինչ, Պետրոս,— ասաց Նազիկը թույլ ձայնով։ — Մտնենք այդ քարի ետևը… Սպասիր, ինձնից մի զատվի․ թող գրկիդ մեջ մնամ․․․ լավ, այդպես… այնքան հոգնել եմ, այնքան հոգնել․․․ Մի՞թե դու չես հոգնել․․․ Ախ, ինչպես երեխայի նման շալակել, տանում էիր ինձ…
Ու ծիծաղում էր, ատամները կափկափելով ծիծաղում թշվառ աղջիկը։
Հետո թուլացավ, սեղմեց ջղաձգությամբ երիտասարդի գլուխն իր կրծքի վրա և սկսեց անվերջ համբույրներով ծածկել նրա դեմքը։
Մի րոպե ոչ մի երջանկություն չէր կարող հավասարվել նրանց ինքնամոռացության… Մոռացել էին ամեն ինչ՝ մոտեցող քուրդերը, մահը, ցուրտը…
— Օ, որքան, որքան սիրում եմ քեզ.― մրմնջում էր Նազիկը տենդային խանդով սեղմվելով երիտասարդի գրկում, ― թող գան այժմ քուրդերը, եթե չզարնեն ինձ և տանել
