Տիգրանը մտածում էր ոչինչ չասել, որպեսզի, երբ իրիկունը տուն գնար, տեսներ, թե Փայլունն ինքը պիտի հայտնե՞ր, որ նվեր է ստացել։
Երեկոյան հենց որ Տիգրանը ոտը դրեց տան շեմի վրա, Փայլունը դիմավորեց նրան ու մանկական ուրախությամբ թևը ցույց տվեց ամուսնուն։ Տիգրանը տեսավ ապարանջանը և խորհրդավոր հարցրեց․
— Հորաքո՞ւյրդ տվեց։
― Չէ՛։
— Յա՛, վո՞վ տվեց։
— Դուն չե՞ս ղրկեր։
— Քա՛․․․— բացականչեց Փայլունը,— ես ըլ ըսի Տիգրանս ղրկեր է։
— Վո՞վ բերեց։
— Տղա մի բերեց։
— Ի՞նչ ըսավ։
— Ըսավ նվեր է։
— Դուն չի հարցուցի՞ր քի ո՞ւրկեց է նվերը։
― Չէ՛։
— Ինչո՞ւ։
— Քա՛, ի՞նչ պիտի հարցնեմ։ Գիտեմ, որ դուն ես ղրկեր։
— Եկուր տեսնամ,— ասաց ոսկերիչ Տիգրանը և միասին գնացին սենյակ։
Տիգրանը սենյակում վերցրեց ապարանջանը կնոջ թևից, լավ քննեց և ասաց.
— Աղջի՛, Փայլո՛ւն իմ շինածն է։
— Ես գիտեմ, որ քու շինածն է, քու ձեռքդ է։
— Հա՛, ամա ե՛ս չեմ ղրկեր։
— Որո՞ւ համար ես շինել, միտքդ բեր,— հարցրեց Փայլունը։
Ոսկերիչը շեշտակի նայեց կնոջ աչքերին և ասաց․
— Շիներ եմ Խամբուրենց Հաջի աղայի համար։
— Խամբուրենց Հաջաղա՜ն։
— Հա՛։
Փայլունը բարձր և միամիտ ծիծաղեց։
— Ինչո՞ւ կխնդաս,— զայրույթով հարեց Տիգրանը։
— Ի՜նչ չի խնդամ, քա՜… Խամբուրենց Հաջի աղա՞ն․․․—
