երկարացրեց Փայլունը և նորից բարձր ծիծաղեց և հարցրեց.
— Ե՞րբ ես շիներ։
— Երկու օր առաջ։
— Խելքս հեչ բան չի պառկիր,— զարմանքով ասաց Փայլունը և դուրս գնաց։
Տիգրանը մտածեց. «Մեջտեղն էշը ես մնացի»։ Եվ լսեց, որ կինը երգում է և սուլում։ Երգելը նրան զայրացրեց, դուրս գնաց և կոպիտ ասաց.
— Փայլո՛ւն, բիլեզիկը ետ ղրկե։
— Որո՜ւն ղրկեմ։
— Հաջի աղային։
— Խենթ֊խենթ մի՛ խոսար։
— Խենթը դո՛ւն ես։
Փայլունը լռեց։ Առաջին անգամ էր, որ իրենց միջև կոպիտ խոսակցություն էր տեղի ունենում։
— Հիմա՛ ետ ղրկե։
— Թերևս Հաջի աղան չէ ղրկեր։
— Մի՛ հակաճառեր,— բղավեց Տիգրանը և դուրս գնաց։
Փայլունն ապշած մնաց իր կանգնած տեղում, ավելն ընկավ ձեռքից, աչքերը թացացան, գոգնոցի ծայրով սրբեց արցունքները և գնաց հարևանի փոքրիկ տղային խնդրեց՝ ապարանջանը տանելու և հանձնելու Խամբուրենց Հաջի աղային։
Երբ Մեմիկ խաթունը բաց արավ դուռը, փոքրիկ տղան, թղթի մեջ փաթաթված ապարանջանը երկարեց նրան և ասաց.
— Ղույումճի Տիգրանի կնիկը ղրկեց։
Մեմիկ խաթունը բացականչեց.
— Վո՜ւյ…
Տղան թռավ։ Մեմիկ խաթունը բաց չարավ ծրարը, ուղիղ բարձրացավ վեր, ծրարը դրեց Հաջի աղային առաջ և ասաց.
— Տե՛ս, ինչ աստիճան լկտի տըլլի, որ քըզի նվեր ղրկե։
― Ո՞վ, կնի՛կ,
— Սիրեկանդ։
Հաջի աղան ցնցվեց։ Տիրեց լռություն։
Ծրարը մնացել էր մեջտեղում և ոչ ոք չէր մոտենում բաց անելու։
