Երբ պատարագը վերջացավ և ոսկերիչ Տիգրանը դուրս եկավ եկեղեցուց, նա ևս ենթակա եղավ տարօրինակ նայվածքների տարափի։
Դեռ եկեղեցու բակումն էր, երբ լսեց.
— Ժա՜մ է եկեր, տո՛ւն գնա, տե՛ս ո՞վ կա էնտեղ։
Լսեց, թեև հաստատ համոզված չլինելով, որ իրեն է վերաբերում, այնուամենայնիվ, ետ դարձավ։ Մարդկանց երեսին տեսավ հեգնական ժպիտ։ Ցնցվեց։ Եկեղեցու բակից դուրս ելնելիս մեկը,— այս անգամ արդեն պարզ էր ակնարկությունը,— ասաց.
— Հաջաղա Փայլունին քով էր գացեր․․․
Այս լսելուց հետո ոսկերիչ Տիգրանը միայն բնազդորեն գտավ իր տան ճանապարհը։
Տուն մտնելուն պես կատաղած բարձրաղաղակ պոռաց․
— Ո՞վ էր եկեր հոս։
Փայլունը նայեց Տիգրանի աչքերին, և՛ սարսափեց, և՛ սարսափից ամեն ինչ մոռացավ, հենվեց պատին և բյուրեղացած աչքերով սկսեց նայել անգույն տարածության մեջ։ Տիգրանը մոտեցավ նրան․
— Ո՞վ էր եկեր քովդ,— հարցրեց ահռելի ձայնով։
Փայլունը ոչինչ չկարողացավ պատասխանել։ Տիգրանը քաշեց ուսից և շպրտեց նրան հատակին։
— Ո՞վ էր եկեր հոս, կըսիմ, բերանդ չի՞ բացվիր, հա՞…— բղավեց զայրույթի գագաթնակետին հասած և բարձրացնելով ջրի կուժը՝ շպրտեց նրան։
Փայլունը դարձյալ բնազդորեն և մեքենայորեն խուսափեց հարվածից։ Կուժը զարնվեց պատին և շառաչյունով փշրվեց։
— Տիգրա՜ն…— հազիվ կարողացավ արտասանել անմեղ կինը։
— Դահա անո՞ւնս կուտաս, լի՛րբ,— պոռաց Տիգրանը և նորից մոտեցավ կնոջը։
Ոչ մի աղերսական նայվածք չազդեց խելագարված ամուսնու վրա։