Այս էջը սրբագրված է
| 182 | ԳԷՈՐԳ ԴԱՐՖԻ |
գնա Տիզբոն, խոնաւ զնդանում դու փթիր դանդաղ, և փոշիդ խառնիր օտարի հողին… Գնա՛…
Փախչելով։ Վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ, գերեգմանում անգամ այս մարդն ինձ հանգիստ չի տալու, մեռելներն անգամ հալածում են ինձ։ Փախչում, մտնում է վրանը։
Որ մինչեւ այդ շւար կանգնել էր, յանկարծ հայեացքը ընկնում է խոտերի մեջ պառկած հօր դիակին, երկիւղած ծնրադրում է, հօր ճակատն համբուրում։ Հա՜յր, Սպարապե՛տ Հայոց, դու կենդանի ես, կենդանի պիտ մնաս միշտ, բոլորի սրտո՚ւմ, բոլորի հոգո՛ւմ, յա՜ր յաւիտեա՛ն։
Շուշանիկը լալիս է եւ օդը լցւում է օրհներգի մեղեդիներով։
Արշալոյսը ոսկեզօծում է Մասսի գագաթը եւ տեսարանը փակւում է դանդաղ։
| 1963, Թեհրան | ԳԷՈՐԳ ԴԱՐՖԻ |
