Այս էջը սրբագրված է
| 178 | ԳԷՈՐԳ ԴԱՐՖԻ |
պետը-, որ չանսաց խոհեմ խորհուրդներիս։ Չարը հզօր էր, պէտք էր համակերպւել։
Սակայն մինչ ի՞նչ աստիճան, երբ չոր հացն անգամ կտրել էին խեղճ շինականի բերնից, երբ քանդում էին մեր տաճարները և մեզ ստիպում կրակին պաշտել, երբ ուզում էին հանգցնել մեր հոգու ու մտքի լոյսը…
Խոհեմութիւն էր լռել, համբերել։
Համբերե՞լ, երբ մեր Աստծուն էին փորձում գահընկեց անել․․․
Հեգնական։ Իսկ այդ Աստւածը, որի համար այդքան զոհ տւիք, ի՞նչ արեց։
Այդ Աստւածը խռովեց մեզնից, քեզ նման դաւաճանների պատճառով։
Եւ յաղթանակը բաշխեց թշնամուն․․․
Նա չը բաշխեց՝ այլ դո՛ւ, և քեզ նման ազգուրաց դաւաճաննե՛րը։ Քայքաւել էր Մուշկանի բանակը, եթէ տմարդաբար քո սիւնեցինեըը թիկունքից չը հարւաձէին մեր քաջերին և յաղթանակը նետէին Չարի բերանը, ինչպէս իրենց հոգին են նետում կրակը։
