Այդ տարին, 1963—64 ուսումնական տարին, Երեւանի
Պետական Համալսարանի Հայագիտական բաժինի
ուսանող էի։ Խումբ մը ընկերներով, որոշեցինք այցելել
վանեցի բանաստեղծին:
Կորաքամակ ծերունիի մը կերպարանքը ունէր,
թէեւ շատ մեծ չէր տարիքով։ Կիսապառկած էր: Երբ
յայտնեցին իրեն թէ երիտասարդ այցելուներ ունի, փորձեց
շտկուիլ։
Հեռուներէն եկող ձայն մըն էր իրը, Վանայ ծովուն
առաւօտեան ալեակները յիշեցնող, որոնք ափին դէմ կը
խշշան։
Խօսեցաւ մեզի հին օրերէն: Պտտուիրեց կռնակ չդարձնել
այն հինին, որ իր ծնած օրերուն նոր էր եւ խանդավառութիւնն
էր մեր ժողովուրդին:
— Ամէն ինչ առնել իր ժամանակին մէջ: Ոչինչ քննել
ժամանակէն դուրս։ Մեր սխալմունքը մօտեցման եղանակի
մէջ է։ Հենց որ երեւոյթը, դէպքըվ, մարդը կտրում ես
ժամանակից, եւ սկսում քո օրերի արշինով չափել ամէն ինչ,
արդէն կորար. սխալուեցիր: Բարի եղէք այս կէտը
չմոռանալու:
Վեսպեր, հակառակ իր թոյչ ու թուլացող ձայնին,
երկար խօսեցաւ Վանի գրական շարժումներէն: Այնպէս
կը խօսէր չկարծես այսօրուան մասին էր: Այդ երէկը իրեն
համար նոր մնացած էր: Խրիմեան Հայլրիկը իրեն համար
մեռած չէր, ոչ ալ Փորթուգալեանը, նկարիչ Թերլեմեզեանը,
Արամը ու ինչ որ կապուած էր Վանի անունին: Ինչպէս
Վարդգէս Պետրոսեանի Աշտարակեցի մեծ—մօրը համար,
Զօրավար Անդրանիկն ու Ներսէս Աշտարակեցին չէին
մեռած։
Լենինեան պողոտայի ծառերը վեսպերին կը յիշեցնէին
Այգեստանը: Վանէն հեռանալէն շուրջ կէս դար
ետք բանաստեղծը Վանի մասին կը գրէր։ Կը գրէր իր
