— Աիրելի Թորոս Թորանեանին, որպէս բար յիշողութիւն,
23—10—1968:
Եւ ի՞նչ կայ աշխարհի վրայ աւելի գեղեցիկ քան
բարի յիշողութիւնը:
1965–ին, Հայպետհրատը, լոյս ընծայեց բանաստեղծութիւններու
տետրակ մը ինձմէ, «Կանաչ Տառեր» խորագիրով:
Խմբագիրը՝ Վահագն Դաւթեանն էր:
Անութիս տակ քանի մը օրինակ նոր լոյս տեսած
գիրքէս, մտայ Սիլվա Կապուտիկեանի տունէն ներս։ Վերցուց
իրեն համար մակագրուած գիրքը, շնորհաւորեց զիս
ու անմիջապէս աւելցուց.
— Չաճապարես, պէտք է կոնեակ խմենք այս առիթով:
Հայրենական առաջին գիրքդ է, բարի ճանապարհ
մաղթենք նրան Արարատեան արեւով, որ զիրքդ գնայ դէպի
մեր ժողովուրդը...
Մինչ մենք կը խմէինբ, Նայիրի Զարեան մտաւ
ներս: Յետոյ եկան ուրիշներ: Կատրեալ սեղան մըն Է որ
բացուեցաւ հոն...
Ու Սիլվան յայտարարեց.
— Նոր Է լոյս տեսել մեր Թորոսի բանասաեղծութիւնների
առաջին գիրքը հայրենիքում: Այս սեղանը ի
պատիւ այդ գրքին է: - Ու ծռելով ականջիս փսփսաց,-
մակագրիր ներկաների համար, առաջինը Նայիրի Զարեանի:
Նայիրի Զարեանը վերցուր գրքոյկս, դարձուց էջերը,
քանի մը տող կարդաց, ըրաւ քաջալերական խօսքեր
եւ խօսեցաւ այն մասին թէ որքան դժուար է ժողովուրդին
ծառայելը լատկապէս գրականութեան ճամբով։
— Միայն տաղանդ ունենալը շատ քիչ է,— ըսաւ
բանաստեղծը,— այս ճամբից անթեք քայլելու համար:
Այնուհետեւ խօսք առաւ Սիլվան: Ծանրացաւ Նայիրի
Զարեանի մասին.
— Մեր սերունդը պարտական է ընկեր Զարեանին:
Նա քաջալերել է մեզ, քաջալերել է յոյսի կայծ ներշնչողներին,
որպէսզի մեր գրականութեան հերթափոխու—
