թիւնը անթացուպ չվերցնի: ՉլինԷր Զարեանը, իմ սերնդակիցներից
շատերը, որոնք այսօր փայլովն անուններ են
մեր գրականութեան անդաստանում, վաղուց մոռացուած
կը լինէին:
Երբե՛ք չեմ մոռանայ, որ ընկեր Զարեանը շատ բան
է արել իմ առաջին գրքի համար, որ կոչւում է «Օրերի
հետ»:
Ես առաջին անգամ, Սիլվային տան մէջ տեսայ
Նայիրի Զարեանին ժպիտը։ Անոր խոժոռ դէմքին վրայ
բարկ արեւի նման կը փայլէր այդ ժպիտը։
— Մենք իրաւունք չունենք չյարգելու մի մարդու,
որը հսկայ ծառայութիւն է մատուցել մեր ժողովրդին ու
մեր գրականութեանը։ Եթէ նա քայլում է կախ գլխով,
ապա դրա համար մենք ենք յանցաւոր, որ գնահատել
չգիտենք։ Իսկ եթէ ակնարկելու ենք ցրտաշունչ տարիներին,
ապա, այդ հարցում ժամանակն է յանցաւոր...
Հիմա, կը մտածեմ, եթէ Նայիրի Զարեանի հայրենասիրութիւնը
ոմանք խնդրոյ առարկայ դարձուցին,
ցանուեցան նաեւ մարդիկ, որոնք «Արա Գեղեցիկ»ը ազգայնամոլ
գործ յայտարարեցին: Ծայրայեղութիւններ չե՞ն
արդեօք ե՛ւ մէկը ե՛ւ միւսը...
Մենք, Ափիւռքի մէջ, տարիներով սնանեցանք Նայիրի
Զարեանի գրականութեամբ։ Իր հայրենասիրական
բանաստեղծութիւնները մեզ խանդավառեցին: Իր «Ձայն
Հյրենականեր ոչ միայն ոգեշնչեց հայրենական պատերազմի
ճակատներուն վրայ կռուող հայ մարտիկը, այլեւ
զինավառեց սփիւռքի մեր երիտասարդութիւնը ընդդէմ
ֆաշիզմի։
Ինքը, Նայիրի Զարեանը, բոցաշունչ մարտիկ էր:
Ու ինչ որ գրեց, արձակ կամ բանաստեղծութիւն, վէպ կամ
թատրերգութիւն, տաղանդով: Անտարակոյս գրեց
նաեւ ուր զգալի է ժամանակին տուրքը: Բայց ով
կրնայ ըսել օրինակ, թէ «Հացաւանը» շրջանի մը մասին
վարպեաաթեամբ գրուած վկայութիւն մը չէ։ Ո՛վ մէկ
