Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/115

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

եկաւ, որպէս Ափիւռքի Քոչար, հա ինչ էր ասում.— Գուրգէն
Խան, այդ մասնաւոր, անունդ գրած ես Մահ—արի, որ
այս անգամ ալ մահը ծամես, խծբծես... կարգին քէֆս
եկաւ:

Ուրեմն, անգամ այս վիճակով, ես կարող եմ մահին
ծամել...

Պատասխանեցի.

— Գուրգէ՛ն Խան, երբ դուք Սիպերիա կը գտնուէիր,
մենք, անգիտութեամբ բախտաւոր, մեր դպրոցի միջանցքներուն
մէջ ուրախ—ուրախ կարտասանէինք.
— Այգեստաններ, դուք որ վարարել էք այսօր,
Կը սպասէք մեծ սիրով ձեզ հաւաքողին։
Ու շարունակեցի.
— Խնկանման խաղող ու տանձ ու բալ ու դեղձ,
Երջանկութիւն աշնան մրգերի պէս հասուն...
Ու տղաքը, այս տողէն ետք կը յիչէին Մեծարենցը
ու կը շարունակէին.
— Ու կաթ ու մեղր ու գինի...
— Ո՞ր դպրոցում էր այդ...
— Կիպրոսի Մելգոնեան կրթական Հաստատութեան մէջ:
— Կարգին դպրոց է եղել, դպրանոց, այսինքն դպիր
պատրաստող, գրչագիր, գրող պատրաստող...
— Մենք, քեզ շատ կը սիրէինք, Գուրգէ՛ն Խան,
հիմա երդում ընելու պէտք չունինք հաստատուելու համար,
որ քեզ միշտ շատ կը սիրենը, բայց...
— «Բայց» ի՞նչ, այդ «բայց»ը աստ՛, Թորոս, համարեա
ինձ յուզել էիր քո բերանացի առաջարանով: Ուզում
էի քեզ լսել, ուզում էի լսել մեր ոսկեղնիկ լեզուն,
որ դու էլ ես խառնում մէկ—մէկ: Բայց ասա հենց այդ
«բայց»իդ մասին:
— Մենք համաձայնեցանք, Գուրգէն Խան, որ զրոյց
ունենանք, այլ ոչ վէճ: Այլապէս, գիտէր, ի՜նչ կրնայ