պատահիլ Անտոնինային... Իսկ առանց անոր, դուք պատմած
Էիք քանիցս, կը թաղուէիր ձիւներու մէջ ու հազար
տարի ետք ձեզ կը յայտնաբերէին որպէս լաւ պահպանուած
մոմիա։
— Պայմանը, պայման է: Յարգում եմ: Հիմի ասա
այդ «բայց»ի մասին։
— Սիրելի՛ Գուրգէն Խան, մենր, ամէն անգամ, որ
Մահարի կարդացած ենք, նկատած ենք, որ այս գրողը իր
ըսելիքը կըսէ, ուղի՛ղ, ճակատի՛ն։ Դարձդարձիկ ճամբաները
չի սիրեր, թէեւ իր կեանքը եղաւ ոլորապտոյտ,
հակառակ իր ցանկութեան, ու աւելցնեմ, այդ կեանքը
գլխու պտոյտ չպատճառեց իրեն։
— Մինչեւ այստեղ, ընդունում եմ ասածներդ: Բայց
«բայց»իդ չհասար:
— Թոյլ տուէք շարունակեմ, Գուրգէն Խան։ Ուրեմն,
երբ մեր երէցը այդպէս է, մենք, աշակերտներս,
նոյն ճամբուն ուղեւորները կուզենք ըլլալ։ Այսինքն, ձեզի
պէս ճակատային։ Պտուղը ծառէն հեռու պէտք չէ իյնայ...
Ահա դուք հրատարակած էք «Այրուող Այգեստաններ»ը
վէպը: Հոյակապ գիրր մը։
— Խօսէ՛, այ ցաւդ տանեմ, Թորոս ջան, խօսէ՛, իմ
ուզածն էլ հենց ա՛յդ է, ճակատային խօսք, որ իմ ցաւը
իմանամ: Ոչ ոք իմ մօտ գալով չի խօսում: Ոչ ոք, ոչ մի
մտերիմ խօսք չի ասում իմ ճակատին։ Դրսում աղմկում
են, հայհոյում են, պարծենում են որ Վանը ինձանից աւելի
են սիրում։ Ախր, այդ խայտառակները Վանը գիտեն որ։
Վանը, Վանը, Վանը կորցնողը ե՛ս եմ: Կրակն ինկած
տեղն է այրում, ո՜վ է հասկանում...
— Ձեր գիրքը, Գուրգէ՜ն Խան, գրուած է սքանչելի
հայերէնով, հումորով: Բան մը որ առ հասարակ պակսած
է մեր գրականութեան մէջ: Բան մը սակայն, որ ձեր մօտ
կայ Շիրակի ամբարներու չափանիշով։ Բայց թոյլ տուէք
ըսելու, որ ձեր գանձերը չարաշահած էր։ Դուք սքանչելի
հումուր ունիք։ Ունենալը լաւ է, շահագործելը՝ աւելի՛
լա՛ւ։ Բարց չարաշահելը արդէն կրնայ վնասել ինչպէս
