— Մի՝ այպանէք ինձ։ Այս խայտառակ Թորոսի
խայտառակ կոլեգաները արգելել են օղի խմել։ Ասում են
օղիի փոխարէն կաթ ես խմելու։ Մահարին մեռնում է. ոչ
ոքի չեն ասում, ախր գուք վերջացել էք, Մահարու փոխարէն
դուք մեռէք։ Ախր օղին ինչպէս կը փոխարինուի
կաթով։ Ասացէք խնդրեմ...
Մի խօսքով, աշխարհ եկայ կաթ խմելով, ուզում
են աշխարհից հեռանամ նոյնպէս կաթ խմելով։ էդ, իմ
սիրելի Շատոյեանը հազար բժիշկ արժի։ Թող օրհնուի
իրա պապու գերեզման - սա Սասնոյ բարբառ է։
Անդրանիկ Ծառուկեանը եկած էր Երեւան։ Կուզէր
տեսակցիլ Գուրգէն Մահարիին հետ։ Բայց նախ քան Մահարիենց
երթալը ուզեց որ հանդիպինք լուսանկարիչ
Անդրանիկ Քոչարին։ Այս վերջինը, արուեստագէտ մարդ,
նման առիթներու համար հոգի կու տար։ Կու տար իր ժամանակը,
չունեցած նիւթականը, իր հանգիստը:
Այդ գիշեր Անդրանիկ Քոչարը լուսանկարեց Անդրանիկ
Ծառուկեանը քանի մը դիրքերով։ Իր սովորութիւնն
Էր, խօսիլ տալ ենթական, որպէսզի որսար յարմարագոյն
վայրկեանները:
Ուշ գիշեր էր երբ հասանք Մահարիին մօտ: Ծառկեանը
պատուիրեց շարժավարին սպասել, խոստանալով
զինք վարձատրել բարձր պատուագինով:
Մահարիին մօտ մնաց ինք աւելի քան չորս ժամ: Այդ
չորս ժամերը... գրականութիւնը սիրող մարդու համար
անկրկնելի ժամեր էին... բազմաթիւ հարցեր գրուեցան
այդ գիշեր լուծումի սեւ գրատախտակին վրայ, լուծուելու
համար սպիտակ կաւիճով, մանաւանդ սպիտակ սիրտերով...
բայց գմուար եղաւ յստակ եզրայանգումներու
հասնիլ:
Հոն որոշուեցաւ որ Ծառուկեանը իր «Նայիրի»ին
մէջ լոյս ընծայէ Մահարիի «Ծաղկած Փշալարեր»ը: Այդ
փշալարերը հետագային պիտի անցնէին... խմբագիրի
հագուստներուն, քանի մը ծուէն փրցնելով անկէ...
