Նորենցը խիստ սկզբունքային մարդ էր: Այդպէս
ճանչցայ զինք Երեւանի Գրողներու Տունին մէջ: Սկզբունքային
եղած է ան թէ՛ ազատութեան եւ թէ՛ աքսորի
ժամանակ, երբ ազատազրկուած մնացեր է ամբողջ
տասնութ տարի։ Ի վերջոյ երբ վերադարձաւ իր երազներու
քաղաքը Երեւան, 1954 թուականին, դարձաւ Հայաստանի
Գրողներու Միութեան Կուսքարտուղարը:
Նորենց առիթը ունեցաւ Հալէպ գալու եւ տեսակցելու
իր բազմաթիւ հայրենակիցներուն հետ: Ամենէն
յուզիչը կը մնայ իր ողջագուրումը իր ազգական եւ ուսուցիչ՝
բժիշկ Գարեգին Երիցեանին հետ, որ այդ օրերուն
տակաւին կը մնար Պումպուճ գիւղաքաղաքին մէջ, Հալէպէն
քանի մը տասնեակ քիլոմեթր հիւսիս–արեւելք։
Հալէպ գտնուան օրերուն, Սասունցիները, որոնք
շրջապատած էին զինք, չէին կրնար հարցը չկեդրոնացնել
Սիպերիոյ մէջ բանաստեղծին անցուցան տանջալից օրերուն
շուրջ: Ահա իր պատասխանը.
— Հարազատնե՛ր, ես կարող եմ այդ օրերի մասին
խօսել երկար, սակայն ինչ օգուտ այդ բոլորից: Դա մի
քամի էր, եկաւ, անցաւ: Արժէ՞ մինչեւ վերջ խօսել այդ
մասին։ Այդ մի սեւ էջ էր, որ գրուեց: Արժէ՞ այդ Էջը
բաց պահել մեր աչքերի դէմ, մեր կեանքի ամբողջ տեւողութեան։
Հիմի, մենք, մեր պատմութեան նոր էջն ենք
գրում: Երբ գրւում է նոր էջ սպիտակ երեսի վրայ, արժէ
որ ես, տուժածս, նստեմ ու լաց լինեմ:
Հիմի ձեզ հետ եմ։ Ո՛վ էր երեւակայում, որ ես կը
տեսնեմ իմ հարազատներին, այդ էլ, Հալէպում։ Ո՛չ, հարազատներ,
ես իրաւունք չունեմ աւելորդ ժամանակ ծախսել
լաց ու կոծի վրայ: Ես բաւական ժամանակ կորցրել եմ:
Պիտի կորցրածը վերագտնել ուժերի առաւել լարումով:
Որպէս մարդ, որպէս հայ ու որպէս սասունցի, իրաւունք
չունեմ մասնակից չլինելու մեր նոր ճիգերին, իրաւունք
չունեմ վայելու բուի նման։ Այդ, ո՛ւմ է հարկաւոր:
